Nicedir bir mektupmuşsun
Yola çıkmışsın
Eli ayağı çiçek cümlelerinin
Taştan mindere oturttum da
Gıkın çıkmadı
Nasibe gül yağmuru
Öyle tepeden bakıyorsun ki
Düşüşün çetin olacak!..
Başaklar doldukça eğiliyor;
Bak da ibret al...
Kendi kusurlarını bitirdin mi de?
Aşık Veysel'imi
Kılığından kıyafetinden dolayı
Ankara'ya almamışlar
Bir de sazını kırmışlar
İçi kılıksızlar...
Benim içim hep 23 Nisan.
Rengarenk çiçeklerim
Hep bugün açar.
Çocuklarla el ele tutuşur
Ellerimde bayraklarla
Halay çekerim diyarlarda.
Bahar gelmiş memleketime.
Çocukluğuma gidip
Bahçemizin kenarındaki menekşelerin
Gözlerinden öpmek istiyorum.
Nanelerin halini hatırını sormak.
Çimenlerin kokusunu içime çekmek.
Birden hiddetli bakışlara yakalanırsınız. Ne olduğunu anlamaya çalışıp kendi kendinize düşünürsünüz. ''Allah Allah ne oldu şimdi? Yoksa fark etmeden ''Bir şey mi yaptım'' dersiniz. Ortada hiç bir şey yoktur. ''Neyse'' deyip geçiştirirsiniz.
Siz geçiştirseniz ne olacak sanki. Bu defada iğneleyici sözleriyle sizi rahatsız etmeye başlar. Sözlerin sahibinin yüzüne dikkatli dikkatli baktığınızda; yüzündeki ifade adeta içindekini kusmaktadır. Beğenilme özelliğiniz ona öyle dert olmuştur ki, elinden gelse bir kaşık suda boğup atacak sizi.
Bulaşmamak için ortamdan uzaklaşmanız da nafiledir. Bir şekilde sizi yine bulup sataşmak için fırsat bekler. İlla hırsını çıkarıp tatmin edecek kendini. Bu arada bol bol kendinden bahseder. Şurayı gezmiş, burayı gezmiş, şurada yaşıyor, şu kadar parası vardır vs. Siz gülümser geçersiniz. Eziklemek için yaptığı bunca mücadele başarısız olunca daha da bir çıldırır. Hareketleri sinir küpüne binmiştir.
''Annemi hiç bilmiyorum ki çok küçükken kaybetmişim,
keşke bir fotoğrafı olsaydı da baksaydım'' dedi...
O günden sonra, annemi tanıma fırsatım olduğu için, annemi kaybettim demeye utanır oldum. Çünkü hatırası var...
Saat gece yarısı.
Gökyüzüne bakıyorum
Gündüzden daha mavi.
Yıldızlar tek tük.
Beyaz bulutlar sanki yorgan
Biri çekmiş götürüyor.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!