Öyle özledim ki
Şu iki gözüme
İki koca şehir inşa ettim
Biri bu dünyalı
Diğeri gittiğin yerden.
Gel nolur
-Rüzgar! Perdeyi dışarı çıkarmasana bir yerine bir şey olacak; içeride güzel güzel oynayın.
-Perdeniz benim ey iyi arkadaşım, ona bir şey olmasını istemem. Ben onu pencerenin önüne uçurtma yapıp dalgalandırıyorum; bu oyun çok eğlenceli.
-Anladım. Hadi biraz da içeride oynayın. Rüzgar! Fırtına gelecek mi?
-Hayır. Fırtına İstanbul'da değil ki il dışına çıktı. Neden sordunuz?
-Bize gelmesini istemiyorum çok yaramaz çünkü. Geçen pencerelerin kafasını birbirine tokuşturup, kanadı olan pencerenin canını kırdı. Yazık! Perde korkusundan nereye kaçacağını şaşırdı. Camcıyı çağırıp, yeni bir can taktırdık pencereye. Balkonumdaki bir çift kumruyu kovalayıp, çiçeklerimin de dallarını kırdı. Beni de dışarı çıktığımda arkamdan itekledi, neredeyse düşecektim.
Sana gelsem
Ellerin ellerimi tutsa
Gözlerin gözlerime dalsa
İçine içine dolaşsam
Kırk değil kırk bin düğüm olsam
Senden hiç açılmasam
Seni dinleyen akşam
Bağrına basan zaman
Toprağın sınırsız sevgisine
Ceketinin düğmelerini ilikleyişin
İki yakanı bir araya getirişin
Çıkarsız sevmeye direnişin
Günün peşinden dönen nefesimi
Akşam çayıyla yudumluyorum
Okumakta olduğum
En Son Yürekler Ölür romanıyla birlikte.
Arada bir gelen sorulara hı hı yapıp
Dinlermiş gibi yapıp dinlemiyormuşum!
Bıçak kemiğe dayandığı günden beri
Ağzımı bıçak açmıyor.
Dilimin ucuna gelip gelip giden
Sözlerimin de lisanı durdu.
Soruyorlar niye anlatmıyorsun diye?
Sırtımda yer mi kaldı ki güven diyecek onlara.
Herkes geldi ve gelmekte;
Bi samimiyetlerine inanasım gelmiyor.
Ah anlamıyorlar!
Yüreğimin gözleri yollarda kaldı.
Ne yapsam ne etsem boş.
Kendilerine yüreğimde bir gram yer kalmadığını
Can senden çekip giderken
Sol yanımı da götürdü anne
Veda busesi kalırken gözlerinde.
Ben mavilerimden kırıldım anne
Kırmızı ağıtlarla düşerken peşine.
Sen kaybından yerle yeksan oldum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!