Kim demiş yoksun
Yağmur taneleri kadar çoksun
Yağıyorsun
Çiçekler seni giyiniyor
Ben öyle istiyorum
Çok konuşmayı sevmem ben
Az olsun öz olsun isterim.
Çok insan da sevmem ben
Az olunsun öz olunsun isterim.
Her şeyin fazlası insanı yorar,
Azı aratır,
Ben yüreğimin kırıntılarını yarınlarıma verecektim
Acın süpürüp götürmeseydi avuçlarımın içini.
Ne yer ne içer bu diye hiç mi düşünmedin?
Bir gram hevesim olsa ekeceğim yaşamaya.
Ben hiç böyle yokluğuma yoksul olmamıştım.
Gel götür arkanda bıraktığın bu verimsiz ömrü.
Dışarıdan garip sesler geliyordu.Kapıyı açtı, ilerledi.Kafası olmayan insanlar görünce ne yapacağını şaşırdı.Öyle korkmuştu ki, bacakları zangır zangır titriyordu.''Aman Tanrı'm! bunlar da ne?'' deyip arkasına bakmadan eve kaçtı.Demir kapının sürgüsünü çekip hemen kilitledi.Ne kadar açık ışık varsa söndürdü.Ölümü yaklaşmış gibi ecel terleri döküyordu.Sesler iyice yakınlaşmaya başlamıştı.Cama koştu.Dışarıdakiler ciyaklayan bir sesle ''Işığı aç, Işığı aç!'' diye bağırıyorlardı. Oğuz, ''Ne istiyorsunuz benden pis kafasızlar!'' diye bağırdı.
Bir an sesler kesilir gibi oldu fakat ciyaklayarak ağlayan bir kadın sesi gelmeye başlamıştı.Garipti.Bu ses kendini saldıkça, Oğuz'un yüreği burkuluyordu.İçindeki o korkunç korkunun yerini hüzün kaplamaya başlamıştı sanki.Bu seste tanıdık bir şeyler vardı da bir türlü adlandıramıyordu. Oğuz kendi kendine konuşmaya başlamıştı:
''Diğerleri niye sustular bir anda?Kadın niye ağlıyor?Tanrı'm bu bir kabus olmalı başka bir şey değil.''
Kadının ağlaması, bağrışmalar eşliğinde sesi kısılıp kesilinceye kadar devam etti.Bir zaman sonra, dışarıdakiler yorgun düşmüş olmalı ki, bağrışmaların yerini homurdanmalar almaya başlamıştı.Bu homurdanmalar biraz daha devam ettikten sonra sesler tamamen kesildi.Oğuz gözünü kırpmamış uykusuzluktan ölüyordu.
Gözlerim ismine buğulanıyor
Özüm adın adın sana sızıyor
Yüzüm mevsimini değiştiriyor
Aynada gördüğüm uçup gidişin
Kanatlarım cana çarpıp duruyor
Ben, aşkın güzergahında
Ağır yaralı bırakılmış
Kanadı kırık bir canım
Çırpındıkça yara alan
Rotası belirsiz sandalım
İstanbul'da yağmurlar sokaklara indi
Gökyüzü kül
Sokak lambaları ağlıyor
Ağaç rüzgarla dans ediyor
Ellerim çiçeklerimle
Balkondaki çamaşırların hey heyleri üstünde
İyiydim ben;
Rüzgarlarla bir olup, yağmurlar hasta etti beni.
Oysa ki biz çok iyi anlaşmıştık.
Gün boyu birlikte yürüyüp, toprağın kokusunu içtik.
Rüzgarın sazı eşliğinde,
Yağmurun türküsü dökülürken yüzüme,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!