insanın hüznü kalbi kadardır
bunu gözlerime not ettim
böylece bir unutmayışa dönüyor dünya
aceleci bulutlar dönüyor
kuşlar ve tomurcuklanmayı bekleyen dal
gözlerim kapalı mı açık mı bilmiyorum
bilmemek iyi bir şeydir
muhtemelen bir kediydi -ellerini gördüm
kedinin ellerini gömdüm arka bahçeme
bahçem çöl.
beni şair diye yazmamışlar
annem de herkesin annesi değildi
suya ve zamana ağlardık
makamlardan habersiz
biz yine unutalım
ki kadim bir töredir yöremizde
dövülmedi demirler kesildi hakim bey
kader dedilerdi lakin tekerrürdü
kaçıncıl sessizlikti bu canhıraş
kaçıncıl afyon çektirilişimiz.
bir kafayı bedeninden koparmak savaş değil
çocukların organları dağılmışsa ağlamak yenilgidir beyler
bir bardak açık çayın yanında sigara yakmaktan
ve öyküler resmetmekten başka bir şey gelmiyor elden.
anadolu nasıl da bereketli
herkesin bir üzgünlüğü var kırıştığı
güneş yanığı teninde kusur
store perdelerini göndere çektiği
kibrit kutularını andıran evlerin içinde
kapılar ve duvarların hüznünü taşıyan odalar
göğsümün orta yerinde sızı
ocakta kaynamış taş
elleri hep yüzüne yakın
büyük fotoğrafta te cetveli babam
ben o uzun nehre saldım bakışlarımı
kan tükürüyordu ülkeler
kalbimize üzgünlük bağışlayan
kalabalıklaşan tenhalığımız.
gülümsedikçe kadın olan birini tanıyorum
parmak ucu sokağa değince çocuk
vakitli vakitsiz insan
seviştikçe hızlanan
hızlandıkça daha asil daha soylu bir tay duruşu.
girmediğimiz bahçeler
inandığımız devlet
o yanılgı.
çok renkli bir türkçe’yle bunu nasıl anlatmalıyım
yani işte biraz siyah beyazdı her şeyden
bir kızın saçlarından mesela
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!