Savaş Karaduman Şiirleri - Şair Savaş Ka ...

“tak tak…” kapım çalındı
“Mutlulukmuş” -öyle mahcup mahcup… Öyle utangaç-
Yıllar sonra gelip de kapımı çalan
“Evde yokmuş” dedirttim kendimi
Duvar gibi suskunluğumla

-Yeni yıla ve yaşama şiirlerle bir kez daha merhaba-

“tak tak…” kapım çalındı
“Mutlulukmuş” -öyle mahcup mahcup… Öyle utangaç-
Yıllar sonra gelip de kapımı çalan
“Evde yokmuş” dedirttim kendimi

İşkencenin şiiri yazılabilir mi?
Hem kurbanı, hem tanığı olunduğunda sanıldığı gibi hiç de kolay olmuyor. Kâğıda kaleme hiç uzanamadığım günler oldu… Bazı günler “Eylül kanayan bir çocuk” gibi “çok kan kaybederek” tek bir cümle dahi kuramadan saatlerce takılıp kaldığım oldu şiirin başında…

“Yüreğimin kıyısına mavi mavi dalga dalga çarpan kadın… “ (Annem) bir bayram günü ziyaretinde; kışlanın önüne her gün geldiğini, uzun günlerin ardından (Hasan abim ve benim) bitlenmiş ve üzerinde kurumuş kan lekeleri olan çamaşırlarımız kendisine verildiğinde “kötü durumda ama çok şükür yaşıyor” olduğumuzu anladığını ve sevinçle eve nasıl koştuğunu, evde çamaşırlarımızı koklayarak nasıl ağladığını… O zamanlar minicik olan yeğenim Evrim’i “hadi gel Hasan’ıma, Savaş’ıma ağlayalım” diyerek kendine nasıl sırdaş yaptığını ve nasıl günler boyu sayıp dökerek birlikte ağladıklarını, ahırda sütünü sağdığı inekleriyle her gün konuşarak nasıl dertleştiğini ve her gün yollarımıza nasıl gözyaşı döktüğünü… İç çekerek ve heyecanlanarak anlattığında bu şiir kafamda iyice şekillendi. Uzunca bir süredir de hep aklımdaydı. 12 Eylül 1980 darbe döneminin ağır işkencelerine uğramış ve çok ağır bedeller ödemiş olan bir kuşağın hikâyesini yaşadıklarım ve tanık olduklarım üzerinden yazmaya çalıştım.

Bedenimi(zi), yüreğimi(zi) ve ruhumu(zu) öldürmeye tam teşebbüs ederek ağır yaralı bırakan işkencenin ve işkencecilerin dile, söze ve şiire bir türlü sığdıramadığım aşağılık ve iğrenç davranışlarını elbette yazamadım…

Yanı başımızda anlayamadıklarımıza/ elinden tutamadıklarımıza…

Kendime veda ediyorum
Kaç kez yazdım…/ Kaç kez okudum…/ Kaç kez yırttım…
Kaç kez gözden geçirdim intiharımı… Bilemezsiniz…
Ben o intihar mektubunu size değil kendime yazdım

Gecenin bir yarısı ben/ bir yarısı sen
“Çeksem gitsem” diyorum/ yollarımda sen
“Aklım başımda değil” diyorum / aklımda sen
Gece karanlık… Gece korkunç
Gece uçurum dibini boylayan derin sessizlik
Gece soğuk ve yalnız…/ gece düşlerimde kalabalık bir sen

Gecenin bi yarısı ben…/ bi yarısı sen
“Çeksem gitsem” diyorum…/ yollarımda sen
“Aklım başımda değil” diyorum kendi kendime/ aklımda sen
Gece karanlık…/ Gece korkunç…
Gece uçurum dibini boylayan derin bir sessizlik…
Her gece/ her gece kulağıma türküler söyleyen sen

Gözleri öfke/ gözleri bela
Gözleri isyan
Gözleri zulme karşı sıkılı iki yumruk gibi bakan
Gözleri zindan
Zindanlarda yıldız ve ay ışığı toplayan iki kadın militan
Gözleri hasret/ gözleri umut

Gece soğuk
Ölüm soğuk
Tenimi yakan kurşun -tarifi imkânsız -ve fakat- felaketin diğer adı-
Kör, sağır, dilsiz
Işık kadar hızlı…/ dünya kadar ağır…/ ve cehennem kadar sıcaktı…
Zaman dondu

Gülümse…
Yuvasız bir serçe
Çalı çırpı taşıyor yüreğimize
Yüzümüze değiyor kanatları inceden
Ve savaşta gözlerini kaybeden kör bir ülke
Gözlerimizin ışığına taşınıyor karanlıkta

Hatırla…
Gece yıldızları kaybetmiştik
Ay ışığını aramaya çıkmıştık birlikte
Yorgunduk/ ışıksızdık
Tepeden tırnağa üzerimize çiseliyordu karanlık
Elimiz ayağımız şarkılara, şiirlere dolaşmıştı