Yaz geldi sevgili.
Böyle bir mevsimde seni görmüş,
böyle bir mevsimde gözlerine bağlanmıştım.
Böyle bir mevsimde seni tanımış,
Dolabına sakladığın kutunun,
açık kalan kapağından seni izleyen,
cam bir şişede küçücük bir deniz taşıyım ben.
Sabah olduğunda,
gözlerini açtığın o ilk ana tanıklık ederim.
Bu bir başkaldırıdır.
Geçmiş acıların serzenişi,
gelecek günlerin teminatıdır.
Dağları un ufak eder,
bir gülüşüne feda ederim.
Daha gözümü açmamışken rüyalarımda sonsuz bir döngüyle dipsiz kuyulara düşerdim. Kurtuluş yoktu. Uyanamazdım. Uyanınca tir tir titreyip korkar, korkudan yine uyurdum. Uyuyunca yine aynı kâbusu görürdüm. Sonu yoktu. Bitmez tükenmez bir girdapta mahsur gibiydim. Çırpınamıyor, nefes alamıyor, ölemiyordum.
Sonra bir bayram günü gökkuşağı gözlerine kenetlendi gözlerim. O tılsımlı bakışlarını gördüğüm an, kâbuslarımın sonu, huzurlu düşlerimin başlangıcı oldu. O günden beri midemde kelebekler uçuşuyor. O günden beri bahtiyarım.
İhtilal yapacak kadar
birikmiş içimde
sana söyleyemediklerim.
Harfler heceleşmiş,
heceler kelimeleşmiş,
İkisinden de ses çıkmıyordu. Kadının gözleri yerde, adamın gözleriyse penceredeydi. Tek bir an göz göze gelseler her şey yerine oturacaktı aslında. Çünkü ikisi de birbiri için yaratılmıştı, farkında değillerdi. Kalpleri aynı anda atıyordu. Yüzleri birbirinden ayrı yere dönük olsa da birbirlerinin hareketlerini anbean takip ediyorlardı. Âşık ile maşuk arasındaki görünmeyen bağları görüyor kılmak için küçücük bir kıvılcım gerekliydi. Rastlantılar değil kaderdi sevdaları ebedileştiren. Ve kaderdeki o lahzanın gerçekleşmesi için eller açılmadan gönül diliyle dualar ediliyordu. İkisi de aynı anda dualarını bitirip Allah'a "Lütfen!" demişlerdi. Lütfenle birlikte bir kelebek gelip aralarına kondu ve gözler birbirine değip yüzlerinde tebessüm çiçekleri açtırdı.
Eyvah!
Eyvah ki ne eyvah.
Yenildim ve mağlubum.
Kendime kızdım, yontuldum.
Kâr etmedi sözlerim, sustum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!