İlk defa aşka maruz kalmış gibi seni senden, sonsuza dek istedim. Doymadım, doyamadım ellerin avuçlarımdayken yangınlar ortasında kalmış gibi terlemeye. Sen terimi silince terlemeyi sevmiştim belki de.
Bir saksı aldım çarşıdan, içine fesleğen koydum, balkonumda büyüttüm. Balkonuma kokusunu yaydı. Seni hatırlattı. Neden seni hatırlattı, anlamadım. Ne sen bana ne de ben sana, biz bize fesleğenli cümleler kurmamıştık hiç. Hiçbir sohbetimize mevzubahis de olmamıştı. Ne garip şey! Sanırım aldığım her çiçekte seni buluyorum, belki de ondandır seni anışım. Belki de seni anmaya bahane arıyorum. Delirdim galiba ya da sana çokça âşık.
Şimdi şuraya bir çukur kazsam içinden ab-ı hayat fışkırır. Betondan duvarlarda çiçekler biter. Adını anıp attığım her adımda bastığım kaldırımlar gülistana döner. Kaldırım kenarı papatyaları şarkılar söyler. Sığırcık kuşları raks eder, gözlerini semaya çizer.
Gözleri titrek,
esmer bir delikanlı belirdi
kapının eşiğinde,
elinde bir yafta ile.
Bir ömür
Uyanın taş duvarlar.
Uyanın demir kapılar.
Herkes ölüm uykusunda.
Siz eşlik edin son yürüyüşüme.
Kâğıtlar ikiyüzlüdür;
bir yanında sen varsın,
bir yanında ben varım.
Günler iki parçadır;
gündüz de ben varım,
Sevmeyi, sevilmeyi
en güzel tadan biz değil miyiz?
Sevdası için
sevdiğinden vazgeçen biz değil miyiz?
Cennet iki şehir ötemde.
Gökkuşağı gözlerin düşümde.
Gülüşlerin süslüyor hayallerimi.
Göğe yükselelim, haydi tut ellerimi.
Madem dün gece düşlerim senle süslendi,
madem ben, dün gece rüyamda cenneti gördüm,
madem bu sabah insanlığın en mutlusu olarak uyandım,
o zaman bugün şehre sağanak sağanak yağmur yağsın.
Toprak suya doysun, fidanlar, çiçekler kana kana su içsin.
Bir aşk tohumu ektik
kalbimizin en ücra köşesine.
Kimseler bilmese bile
biz biliriz dedik, sustuk.
Şiir kimindir?
Yazanın mı, yazdıranın mı?
Yoksa şiir, okuyanın mıdır?
Aşk kime layıktır?
Sevene mi, sevilene mi?
Sözler uçuştu.
Sözler göğe yükseldi.
Sözlerin kalbime huzur verdi.
Yine bir çocuk gibi neşe doldu yüreğim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!