Asaf Eren Türkoğlu Şiirleri - Şair Asaf ...

Affetmeyin. Size haksızlık edenleri, yüreğinizi yaralayanları, güveninizi hiçe sayanları affetmek zorunda değilsiniz. Hayat, her yarayı sarmak ya da her kırgınlığı unutmak zorunda olduğumuz bir yer değil. Bazen, affetmemek en doğru sınırdır. Her şeyi hoşgörmeye çalışmak, en derin yaralarınıza bile sırf “iyilik” adına göz yummak, aslında kendinize yaptığınız en büyük haksızlıktır.

Gecenin karanlığına fısıldadım, yıldızların arkasına saklanmış gölgeleri affettim. Kalbimi kıran her bir hatırayı, içime işleyen her bir yarayı sararak, sessizce rüzgara bıraktım. Zamanın derinlerinde kaybolan anıları, unutulmuş sokakların izlerini affettim.

Dalgaların hırçınlığında kaybolan sözleri, denizin sonsuzluğuna gömdüm. Her dalganın vurduğu kıyıda, içimdeki kırıklıkları bir bir toplayıp, denizin tuzlu suyunda yıkadım. Küçük bir kum tanesi kadar ufalıp, kendimi okyanusun sonsuzluğuna bıraktım.

Yolumu kaybettiren fırtınaları, içimi titreten soğuk rüzgarları affettim. İçimdeki umut ışığını söndüren karanlığı, güneşin doğmadığı sabahları affettim. Her bir hüznü, her bir acıyı, her bir pişmanlığı, kırık dökük hayallerin arasında gizledim.

Ey gönül, dünyaya aldanma, geçici olana bağlanma. Bütün bu göz kamaştıran süsler, içi boş, manasız bir hayalden ibaret. Ne mala ne mülke ne de insanlar arasında yücelen makamlara meyledip de ruhunu oyalama. Çünkü dünya, perdesini her an kapatabilir; ne elde ettiğin kalır, ne de peşinden koştuğun şeyler. Aldandığın sürece, gönlün ebedi huzurdan mahrum kalır.

Unutma ki bu alem, sadece bir yol. Asıl yurdun ise ötelerde, Rabb'ine varışta gizlidir. Dünya, ancak sınandığın bir durak; burada sabır, şükür ve teslimiyet gereklidir. Gözlerin ne kadar dünyaya baksa da, gönlünü ahirete döndürmelisin. Çünkü sana gerçek olan, Rabbinin varlığı ve sana duyduğu sevgidir.

Ey gönül, aldanma! Gerçek huzur, maddede değil, manada saklıdır. Her ne kadar geçici olana heves etsen de, içindeki sonsuzluğu ancak O'nda bulabilirsin. Sana en yakın olanı, kendi nefsinde ara. Rabbini tanıdıkça kendini, kendini bildikçe O'nu bulacaksın.

"Anlatamadığım çok şey var. Bir uçurumun kenarında, rüzgarın fısıltılarıyla savrulan yapraklar gibiyim. İçimdeki dalgalar, bir an durulup bir an kabarıyor, ama hiçbir zaman tamamen sakinleşmiyor. Sözcükler, kalbimin derinliklerinde yankılanan bir melodi gibi, her notasında acının izlerini taşıyor.

Yıldızlar bile bana uzak görünüyor. Her biri, dokunamadığım ama görmekten de vazgeçemediğim bir hayal. İçimdeki boşluk, gökyüzündeki karanlık kadar derin ve sınırsız. Her nefeste, sanki ciğerlerime dolan hava değil de, hüzün oluyor. Zaman zaman, içimdeki karanlığa ışık tutmaya çalışan bir mum misali, umut ışığı arıyorum. Ancak o mum, en ufak bir rüzgarla sönüveriyor.

Bir nehir gibi, içimdeki duygular akıyor ama hiçbir yere varamıyor. Kalbimin kıyılarında birikiyor ve sonunda bir göle dönüşüyor; derin, sessiz ve soğuk. O gölde boğuluyorum, her dalga beni biraz daha derine çekiyor. Sözlerim, kıyıya vuramayan dalgalar gibi, anlamını bulamıyor.

Yokluğunu açık açık yüzüme vuran bir gün daha geldi annem.
Sensizliğin tarifi hangi sözle yapılır hiç bilmiyorum.
Her şeyi öğretip yokluğunu öğretmeyen canım annem.
Annesizlik günüm kutlu olsun.

Kalbim hâlâ atıyor ama eskisi gibi değil. Sevmek artık bir heyecan değil, bir korku oldu içimde. Ne zaman birine yaklaşsam, geçmişten gelen kırıklar ses veriyor. Eskiden ne güzeldi; gözünün içine bakınca güven duymak, bir mesajla mutlu olmak, bir tebessümle bütün günü güzel geçirmek… Ama şimdi o saflığı taşıyamıyorum. Çünkü sevdiğim herkes bir şekilde kırdı beni. Gitmeyi tercih etti, susmayı seçti, anlamak yerine yok saydı. Kalbimi açtığım herkes, ardına bakmadan gitti. Ve ben her defasında daha temkinli, daha mesafeli biri oldum. İçimde hâlâ sevmek isteyen bir yan var belki, ama o kadar yorgun ki… Eskisi gibi seversem, yine aynı yerden kanayacağımı biliyor. O yüzden artık sevgimi saklıyorum. Hak edene vermek için değil, acıtmayan bir sessizlikte kalmak için. Çünkü sevmek güzel şey, evet… Ama doğru kişide. Ben artık eskisi gibi sevemem, çünkü içimde sevmeyi unutturacak kadar çok yara var.

Zor oldu, ama bugün kendime itiraf ettim: Artık senden vazgeçiyorum. Kalbimde ne varsa, hepsini toparlayıp arkama bırakıyorum. Çünkü ne kadar sevdiysem, o kadar tükendim. Ne kadar beklediysem, o kadar kaybettim.

Seni sevmek, bir savaşı tek başına vermek gibiydi. Ama anladım ki, bu savaşı kazanmak mümkün değil. Ne sözlerim sana ulaşıyor, ne de hislerim seni sarıyor. Ben bu kadar çabalarken, sen hep sessizdin. Ve o sessizlik beni en çok yaralayan şey oldu.

Vazgeçmek kolay değil. Bir insan yüreğindeki hayalleri gömmeyi kolay kolay başaramaz. Ama ben seni severken, en çok kendimden vazgeçtim. Ve artık buna bir son vermek istiyorum. Seni düşünerek geçen her an, beni biraz daha eksiltti. Şimdi eksik kalmaya razıyım, yeter ki bu acı bitsin.

Bir zamanlar adını her nefesimde fısıldardım. Her sabah senin hayalinle başlar, geceleri yokluğuna sarılırdım. Ama şimdi, artık seni özlemiyorum. Kalbim aynı yerinde duruyor belki, ama içinde sen yoksun.

Seni özlemek, en büyük alışkanlığımdı. Her hatıran bir yara gibi içimde dolaşırdı. Ama zaman geçtikçe anladım: Özlemek sadece kendimi yitirmekti. Ve şimdi, seni düşünmeden de yaşayabildiğimi görüyorum.

Artık seni özlemiyorum, çünkü seni özlerken kendime haksızlık ettiğimi fark ettim. Sen benim için yokluğunun ne anlama geldiğini bile bilmeden yaşarken, ben her an seni taşımaktan yorulmuştum. Özlemekle geçen her gün, benim için kayıptı.

Ben sevmek istemiyorum. Kalbimin tekrar kırılma ihtimalini göze alamam. Sevmek güzeldir derler, ama aynı zamanda ne kadar yorucu, ne kadar acı verici olabileceğini kimse anlatmaz. O yüzden, artık kalbimi korumak istiyorum. Kendi duvarlarımın arkasında huzur bulmayı, kimseye boyun eğmeden güçlü kalmayı tercih ediyorum.

Sevmek istemiyorum, çünkü her sevgiyle birlikte gelen o beklentiler, o yıpratıcı hayal kırıklıkları... İnsan ne kadar severse, o kadar inciniyor sanki. Kendimi yine birinin ellerine teslim etmekten korkuyorum. Yine aynı döngünün içinde kaybolmak istemiyorum.

Belki de artık sadece kendimi sevmeliyim. Başkalarının sevgisinde aradığım huzuru, kendimde bulmalıyım. Çünkü sevmek istememek, aslında yorulmuş bir kalbin kendini koruma çabasıdır. Ve bu kez, o kalbi hak ettiği gibi koruyacağım.

Artık yoruldum… Güçlü görünmekten, her şey yolundaymış gibi davranmaktan, içimde kopan fırtınaları kimse fark etmesin diye susmaktan. Herkese iyi gelmeye çalışırken kendime kötü geldim. Kimseye yük olmamak için sustum, ama kendi yükümde ezildim.

Yoruldum… Anlatmaktan değil, anlatınca bile anlaşılmamaktan. Hep “geçer” diyenlerden, ama geçmeyen hislerden. İnsan bazen ağlamak istemiyor sadece… Anlaşılmak istiyor. Bir “buradayım” desin biri yeter… Ama herkes kendi telaşında, kimse kimsenin sessizliğini duymuyor artık.

Ama olsun… Yorulmak pes etmek değildir. Sadece bazen durup derin bir nefes almak gerekir. Ve hatırlamak: Bu yorgunluk geçer, çünkü içimde hâlâ bir parça umut var.