Asaf Eren Türkoğlu Şiirleri - Şair Asaf ...

Kadınlar aslında güçlü olmak istemediler
Güçlü olmak zorunda bırakıldılar
Mecbur bırakıldılar
Yarım bırakıldılar
Yaralı bırakıldılar
Onca kalabalık içinde anlaşılmak istediler

Kalbim ağrıyor. İçimde tanımlayamadığım, geçmeyen bir sızı var. Sanki söyleyemediğim her söz, sustuğum her duygu birer yara açmış, her şey içimde birikmiş gibi. Dışarıdan kimse fark etmiyor, kimse bilmiyor bu sessiz kavgayı. Ama içimde derin bir boşluk, taşınması ağır bir hüzün var.

Bazen düşünüyorum da, belki de bu acıyı çekmemin nedeni, yaşadıklarımı hala kabullenememem. Geçmişte bırakamadığım, içimde sakladığım her duygu, beni bugünde yakalıyor. Kendi kendime sorular soruyorum, cevaplarını bilmediğim sorular… "Neden bu kadar incindim?", "Neden bunca yükü tek başıma taşıyorum?" Ama hiçbir cevap, kalbimdeki bu sızıyı dindirmiyor.

Kalbim ağrıyor, çünkü ben sevdikçe, bağlandıkça, inandıkça kırıldım. Belki de bu yüzden, artık kimseye tam olarak güvenemiyorum. İçimdeki bu hüzün, bana yalnızlığın ağırlığını hatırlatıyor. Her şeyden ve herkesten uzaklaşıp kendi yaralarımı sarmaya çalışıyorum. Yine de, her yalnız kaldığımda o eski hatıralar, içimdeki boşluğu daha da büyütüyor.

İnsan bazen öyle bir noktaya gelir ki, ne konuşmak ister ne susmak… Sadece durmak ister, her şeyden ve herkesten uzakta. Kalabalıklar arasında en yalnız hissedilen anlar vardır, herkes bir şey söyler ama kimse bir şey anlamaz. Sen anlatmaya çalışırsın ama kelimeler yetersiz, gözlerin dolu, yüreğin paramparçadır. İçinden geçenleri sustuklarınla boğarsın çünkü ne zaman duygularını açsan, birileri "abartma", "geçer", "herkes yaşıyor" deyip geçmiştir. Oysa sen herkes gibi değilsindir. Senin canın o gün biraz daha yanmıştır, senin içinde bir dünya daha yıkılmıştır. Ama kimse bilmez, kimse anlamaz. Bu yüzden susarsın. Ve sonra insanlar senin sessizliğini bile sorgular. “Neden bu kadar içine kapanıksın?”, “Bir şey mi oldu?” diye sorarlar ama cevabı duyacak cesaretleri yoktur. Sen de vazgeçersin, hem anlatmaktan hem anlaşılmaktan. Kendi içinde büyüttüğün acıya alışırsın, çünkü o bile insanlardan daha sadıktır sana.

Anne, sen hep korumak istedin beni, biliyorum. Ama hayat öyle bir şey ki, bazen en çok güvendiğin yerden kırıyor insanı. Kalbimi kırdılar anne. Öyle bir kırdılar ki, sanki yeniden toparlanması mümkün değil gibi.

Ben herkese iyi niyetle yaklaştım. İnsanlara içimi açtım, güven duydum. Ama bilmedim, o açık kapıdan girip içimi dağıtacaklarını. Sanki değer verdiğim her şey, onların elinde bir oyuncağa dönüştü. Ve ben izlerken, sessizce paramparça oldum.

Anne, "Kalbini koru" derdin hep. Ama ben koruyamadım. Çünkü insan en çok, korumaya gerek görmediği yerden yara alıyor. En güvendiklerim, en sevdiğim insanlar, en derinden vuranlar oldu.

Kalbim yara bere içinde, sanki her an kanayacakmış gibi hissediyorum. İçimde bir boşluk var, karanlık ve derin. Geceleri uyku tutmuyor, gözlerimi kapattığımda yalnızca geçmişin gölgeleriyle karşılaşıyorum. O anılar, sanki birer diken gibi batıyor ruhuma, her birinde biraz daha kan kaybediyorum.

Günler geçiyor, ama yaralarım iyileşmiyor. Her sabah, yeni bir umutla uyanıyorum, belki bu gün biraz daha az acır diye. Ama nafile... Her şey aynı, değişmeyen bir kasvet hakim ruhuma. Sevgiyle dolu olan kalbim şimdi boş ve ağır.

Sessizlik, en yakın dostum oldu. Kelimeler yetmiyor hislerimi anlatmaya. Belki de anlatmamak en iyisi. Sessizlikte, gözyaşlarının hışırtısında buluyorum huzuru. Duygularımın yoğunluğu altında eziliyorum, nefes almak bile zor geliyor bazen.

Herkes beni alkışlıyor. Başardın diyorlar, hayalini gerçekleştirdin. Ama kimse gözlerimin arkasındaki yorgunluğu görmüyor. Kazandım, evet… ama neyi kaybettiğimi kimse sormuyor. Her şeyin en iyisine sahip oldum, ama hiçbir şeyin içinde ben kalmadım. Geceleri yalnız uyuyorum, sabahları yalnız uyanıyorum. Etrafımda onlarca insan var ama bir kişi bile “Gerçekten iyi misin?” demiyor. Çünkü herkes sadece sonuçla ilgileniyor, yolun nasıl kanattığını kimse merak etmiyor. Oysa ben bu noktaya gelene kadar kaç parçaya bölündüm, kaç kez vazgeçtim, kaç gece ağladım bilmiyorlar. Başarının bir bedeli varmış, ben o bedeli sessizce ödedim. Kendimi yavaş yavaş yok ederek… Sevdiklerimden uzaklaştım, hayallerim bile yabancılaştı bana. Şimdi kazandım, evet. Ama aynaya her baktığımda bir yabancıyla göz göze geliyorum. Kazanmanın bu kadar yalnız hissettireceğini bilseydim… belki hiç başlamazdım bu yola.

Kendimden özür diliyorum. Yüklerimi, kırgınlıklarımı, içimde biriktirdiğim tüm hayal kırıklıklarını sessizce taşıdığım için… Herkese şefkat gösterirken kendimi ihmal ettiğim, içimdeki yaraları görmezden geldiğim için özür diliyorum. Beni en çok üzen şeyleri kabullenip, kendime bunları yaşattığım için…

Kendimden özür diliyorum; hak ettiğim mutluluğu ertelediğim, sırf birilerini kırmamak uğruna kendimden vazgeçtiğim için. Başkalarının beklentilerine göre şekillenirken, kendi isteklerimi unuttuğum o anlar için özür diliyorum. Duygularımı hep arka planda tutarken, kendi hislerimi susturduğum için…

Kendimden özür diliyorum. O kadar çok şeyi görmezden gelip sustum ki… Kendimi hep daha sonra değer vereceğim bir yere koydum, daha sonra seveceğim, daha sonra dinleyeceğim. Ama o "sonra" hiç gelmedi, ben hep en sonda kaldım. Kendi içimde kırıldığım anları, susup kabullenmek zorunda hissettiğim anları birer birer geçiştirdim. Şimdi anlıyorum, en çok kendimi ihmal etmişim.

Kendime çok üzülüyorum. Çabaladığım, uğruna yorulduğum her şeyin beni böyle yıpratması canımı yakıyor. Kimseye belli etmedim, ama içimde taşıdığım ağırlıklar beni çoktan yere çekti. Kendimi unuttuğum, herkese yetişmeye çalıştığım o anların bedelini yine kendime ödetiyorum.

Kendi sesimi ne zaman susturdum, kendi mutluluğumu ne zaman erteledim, hatırlamıyorum. Ama şimdi, her kırıklıkta, her hayal kırıklığında bir kez daha fark ediyorum: En çok kendime yük olmuşum.

Belki de artık kendime üzülmek yerine, kendimi affetmeliyim. Çünkü hak ettiğim tek şey, yeniden güçlü olmayı öğrenmek. Ama ne kadar istesem de, bazen içimdeki kırgınlıkla başa çıkamıyorum. Belki bir gün, kendime iyi gelmeyi öğrenirim. Ama bugün sadece, kendime üzülebildiğim kadar üzülüyorum.

Bazen bir yabancının gözlerinde kaybolmak istiyorum.
Ne geçmişi bilsin, ne de kim olduğumu.
Sadece şu anı okusun üzerimden, satır satır.
İçimde susturamadığım sesleri duysun mesela...
Ama yargılamasın, sadece anlasın.
Bir omzun, bir kelimenin, bir suskunluğun iyileştirici gücünü anlasın.

Kendimden verdim, kendimi tükettim, en çok da kendime zarar verdim. Herkes için bir şeyler yapmaya çalışırken, kendimi unuttum. Herkes mutlu olsun diye sustum, görmezden geldim, dayanırım sandım. Ama dayanamadım.

Bir gün fark ettim ki, ben artık ben değilim. Aynaya baktığımda tanıdığım biri yok karşımda. O eski neşem, o eski hayallerim, o içimde taşıdığım umut… Hepsi birer birer eksilmiş. Ve en acısı ne biliyor musun? Bunun farkına vardığımda, artık çok geçti.

Kendimi bitirdim… Ama en kötüsü, kimsenin bunu fark etmemesi. Herkes benden almaya devam etti, ama kimse geri vermedi. Şimdi yorgunum, kırgınım, tükenmişim.