Biz,seninle neydik?
Aynı bedene atılmış iki kesik(farklı)
Kabil'in sepetindeki meyve miydik?(çürümekte olan)
Nemrudun, kendini ilah zannettiği bu topraklarda(ondan hebersiz büyüyen iki çiçek miydik?)
Kilden ve ağaç yapraklarından kurabiyeler yapan çocuklar mıydık?(Açlığını bastırmak için)
Belkide her şey beyninin bir oyunuydu,
Yalnızlığa karşı çıkıyordu nöronlar,
Bir nokta sekiz milyar olasılıkta birdi,
Sahi.. o kadar mı acizdi insan? Bir yanılsamaydı..
Zamanın çok ötesinde bir tek kalmışlık,
Sözlerinden geriye kalan... için için yanan kül,
Yürüdüğümde... koştuğumda.. benden dertdökül,
Senin İçinde mahşer meydanı.. nerde cezalı kul,
Bana neyi reva gördün? Nedir bu maktüle makul?
Zamanın olmadığı bir yerde , yalnızlık mıydı?
Belkide renksizdi hayat, ölümün pençesinde..
Tüm renkleri solduruyordu varlığı..
Peki ya kendi varlığının rengi neydi?
Vakti gelince onu, hangi renk görecektik?
Siyah mı? Beyaz mı? Yoksa renksiz mi?..
Düşüyorlardı.. son bahardaki yaprakların ağaçlardan düştüğü gibi,
Üşüyorlardı..bu zemheride donan çiçekler gibi,
Mermilerle .. aynı yerlere düşüyordu narin bedenleri....
Susuyordu insanlık.. dilsiz,sağır ve kördü sanki.
Bir korkuydu bahsedilen , giden insanların gelmediği bir yerdi..
Yaşamdaki onca acıyı...derdi..kederi alıp götüren la zamandı..
Belkide hayatın içindeki bir bilinmezdi...
Kendisi soğuk bir ürperti..
Duyan insanların bakmak bile istemediği bir çığlıktı...
Gölgenin altından izler.. başucunda bekleyen bir delilikti .
Senki kainatın ortasında bir toz,
Benim gözümde andromeda..
Şairlerin geride bıraktığı bi nokta,
Benim içinse büyük bir paragraf..
İnce kesikler gibisin hünkarım,
Beni , kendine getirir misin?
Zira... sana doğru geldiğini zannettiğim bütün yollarda kayboldum..
ya da saçlarından işretler bırak yola, sana ulaşabilmem için...
Sen ki beynimde bir malign,
Zihnimdeki dipsiz bir kuyu,
Ruhumdaki sade bir leke,
Her yanlışta , beni takdir etmendi... belkide beni bunca yanlışa sürükleyen.
Hatalarımı örtmüyor artık gözyaşlarım. İnsanlığımı her seferinde, parça parça kopartan bu hayat, son parcayı ne zaman alacaktı benden? .
Bir parcayla insan olarak kalabilir miydim? Kalsaydım, Ne kadar süre dayanabilirdim?
Farkettimki labirentin tüm yolları çıkmaz sokak,
Etraf karanlık ve hiçbir şey görünmüyor..
Duvarlar aşamayacağım kadar yüksek...
Anımsadığım neydiki bu tartarusta..
Ellerini hatırlarım... Bitmemiş bir eskizdi elindeki,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!