Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

sakinleşmiyor acı
hayır gölge bitmiyor!
insanlığın tükendiği,
tanrıların bile artık unuttuğu
bu çağ da,
acı eksilmiyor toprakta.

sus!
susss diyorsun uzaktan uzağa.
dembeyaz buhranlar dilim de
ağızdan ağıza kurulur mu
utanç barikatları?
söz sökülüyor

bak!
yalnızlık tuğlaları da eriyor;
eziliyor duvarların.
yarım bi tebessüme yenilmiş,
ruhunun köşesinde asılı duruyor
şurada ki fotoğraf.

susmak
susmakta ne var?
bozkırlara paralel
yılkı atlarının örselenmemiş
toynak sesi.
özgürlüğe

ah!
her şafağa diktiğim umut isyanı,
dikiş tutmayan
nemli dalgınlığım ahh!
ah ki derin bir şiir kuyusu

biliyorum hevi,
biliyorum..
ama sen de bilirsin ki
yaşamak dedikleri anlar bütünü
kısıtlı zamanların
cana kasıtlı idamesi aslında.

...
firaki uykulardan ağart beni,
ak pak beyazlar ensem de.
uysal bir dokunuş sızısı el
avuç avuç sayıklayan omzumda.
ay minaresinde tedirgin,

çatlaklarını sayıyor aynalar
ve yansımalar kırıkları.
içe yanıyor içinde ki sokağın kandilleri,
yanan mendiller içi taşlıyor.
basmıyor bağrına..
berzah ki insan, aşılmıyor,

bir mahçup mektup düştü
masumiyet perdeleri bıçaklanırken.
sokağa perdah olan pencereden
bir avuç gökyüzü yağdı;
beyazdı, avuçlarımdan akarken..
dağıldı harflerin nizamı harap

ruh yağmalanması bu!
gururun keskin kenarlarının;
boğazın iki parmak üstü
kursağı teğet geçip,
dili orta yerinden
kesmesi gibi.