Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

meskûn mahâl değil
aklın meskeni.
resmiyet simokinini yırtıp gecenin
çapraz sorguya alıyor,
suçüstü yapmış bir lokma sözüm.
rüştünü ispata yelteniyor zifiri siyah,

buz kesmeye meyilli
müzmin mesafeler biriktiriyorum..
ellerim uzaklara yetmiyor,
biliyorum,
ve avuç içlerimin sıcaklığına sığınan
birkaç telaşlı,

güneşi avuçlarıma aldım
dündü,
bugün gibi.
haresi safran sarısı, lekesiz.
tutsaklığı bilir mi
kendince yükselip batarken?

~~~
kelimelere
susarak bağırmayı öğretenim,
dudağına mühür vurulduğun da;
iki mısra arası kazdığı boşluğa
kendini assın diye

kuşlar da durmayacak ki,
gidecek elbet..
şehrin bekçileri kalacak yalnız..
gökte bir kaç kanat,
sahil de şişeye tıkılmış bir hayat,
yalnızlığın düş kıyısın da

çökme,
köşe başlarına değme..
caddelerin keskin dili var,
kursağa dizilenleri söyleme...
etme...
derdine dert ekleme.

taşıdım içimde olanı biteni,
savuran yolun her kilometresine.
çıktım çıkamadım gaibe aşkola.
taşıdığım sol cebimde ki;
tam göğsüm üstü
kaburgamın iki parmak altı,

hüznün kelâmları üzgün,
vurgun yemiş yoldaş,
suskun..
yıldızlar dizilmiş
görünen darağaçlarına.

ne kadar az konuşuyorum bu ara.
arka cebime sığdırdığım
o önemsiz el ilanının
kelime kalabalığı arasından izliyorum
geride kalanları,
ileride yer bulamıyorum.

yakarcasına geçer ateşi
mangal da kül,
yürekte korcasına.
yanarcasına gider an
kının da hançer,
elim de kanarcasına.