Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

bir an satırlarıma yaslanıyor
ruh hasarları,
merhem olacakken kayıplara
cerahat sızıyor baharlara...
yoktu zaman,
ne benliğim için yavaş akan saatler

sonra bir an duruyor
yürüyen ruhum,
bir an
bir an'da.
durup,donuyor,sona kalıyor,
sonsuzluk gibi.

yalnızlık yerleşik bir acı gibi
pelesenk dilin de
yalınca bir yokuş yol almış
sürgün yüzüne.
söyle!
serçe parmağında büyütüp

korkma,
fırtına herkesi savuracak..
duyguları unutturmayan
o sessizlik senin..
rüzgâr

boyu,
saçlarından uzun muydu
hayal ikliminde
yaşattığı çocuğun?
karanlık bastırırken
düş sancıları yoktu,

saçın sakalın dağılmış yine,
yine o esrarlı gülümseyiş belirmiş
mağrur yüzünde..
yok,
yok görmedim eşgalini,
rastlaşmadık henüz bir ara sokakta,

baktığın yerden bakıyorum sana,
yüzün sis,
dağıtıyor asi mavi yanımı..
bilmediğim bir kentin
son durağından uzanıyorum
adressiz gölgene,

zamanın katmanlarını ayırırken,
göbek bağımın dolandığı
gök salıncağını izliyorum usulca.
dilimin ucunda kırılgan bir
porselen beyaz,
soluğun buğusuyla düşen

mırıldandığım kelimeler hep ince
incecik,
tiz,,
ve içte..
mavi bir tren yorgunu cümle
satıhları hep bulanık

kırılmış sesi,
örselenniş susu
akortun tellerinde yağız ezgi
göğün kalbinde bağ bozuğu..
yüzü şubattan,kar
göğsü temmuz,har.