Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

telleri çatlıyor sesinin
duru tenini yırtıyor boydan boya
ve yayılıyor boylu boyunca.
korkuyor gözlerin!
çatlayıp çıkmazsa
işte o zaman kork,

sabaha karşıydı
sevişlerin me' takısına ermediği vakitti.
inzibatlardan kaçan bir dudak busesi
anarşist eylemler de açılan pankartın
dip notuydu,;
okunmayan, hiç görülmeyen...

düşüme ses giydiriyorum
sesime hece.
yağmur döküyor ince tınısı
şehrime gece çöküyor.
ağıt yakan sularda
ceketsiz soluklar,

yormadan git..
şehir zaten karışık.
taksi durağında bir genci vurdular.
tam on ikiden sağa kıvrılınca,
üçe vurmasına iki kala.
solu soluğunda kan kustu,

yağmurda sevdim seni
yağmuru sevdiğim gibi
ansızın bastıran
sağanağa müteakip,
gölgesine sığınmadan bulutun.

kireçle boyanırdı
içimizin kerpiç duvarları.
bu yüzden her yağmur da
sıyrılırdı tenimiz,
griye çalardı..
ıslanmak büyük kentlere

yine yağmur yağsa,
bardakları doldurmasa ama.
ömrümüzün üstünde
çise çise yağıp p/aklasa yüzümüzü,
sabah serinliğinde hüznümüzü.
kısılmış sesleri artınca

devşirme dünya bu!
devrilesi boyuna
boyunduruk olup,
bozuk çarklarına
çomak sokamadığımız.

bir gidiş ile
varış arası..
a'nı ortasından
usulca tutuştur sol,
zıtlıkların pençesinden taşanlardan
sıyrılış,

taşıyabilirsin
mahsun bir kapının
mahçup eden sarsılışını,
kırabilirsin hatta tuttuğun kulbu
..................el niyetine.
duvarlar ıslak, soyutsuzluğu