Özcan İşler Şiirleri - Şair Özcan İşler

Kendi ölümünü tasavvur eden,
Daha kaç nefesi vardır bilmeden,
Ölüm idmanında savrulup giden
İnsana gülmenin çilesi düşmüş.

Bilinmeye varken her yaratılmış,

Selamını kesse güneş, toprağa,
Tenezzül etmese toprak, havaya,
Nasıl gelecektik bizler dünyaya?
Hayata yön verir hoşgörü, ahenk,
İnsana toprakça, tevazu gerek.

Sömürü, zulümler bitmedi hâlâ,
İnsandan ucuzu yok gibi gibi.
Uslar, kardeşliğe yetmedi hâlâ,
İnsandan ucuzu yok gibi gibi...

Gitmişten sayılmaz yarım, yaralı,
İnsan hep kalbinin kaldığı yerde,
Nerde bir bütünse her dem oralı,
İnsan hep kalbinin kaldığı yerde.

Başka bir kıtada gezse gölgesi,

Üstünde halifeyim, avın değilim dünya,
Gücümü ve bilgimi ben senden almıyorum,
Mânâmı gölgeleme, gerçekleşti son rüya,
Madde ile maddeyi kolayca avlıyorum..

Bahar gelmiş doğaya vakti günü yakışır,
İnsanlar her mevsimi kendi içinde yaşar.
Ağız, dilsiz konuşan gözsüz bile bakışır,
İnsanlar her mevsimi kendi içinde yaşar.

Sözde mertler bir Allah'tan korkuyor,
İnsanların ortak dili, menfaat.
Herkes kendi gölgesinden ürküyor,
İnsanların ortak dili, menfaat.

Eski yaraların kan izlerinde
Firdevs’ten bir demet gülle gidiyor.
Daldığı karanlık dehlizlerinde.
İnsanlık sevgiye hasret gidiyor...

Kaçarak gerçeklerden sığındı gölgelere,
Varlığını sürdürdü; verdiği sözden cayıp.
Parça bölük dağıldı çok ücra bölgelere,
İnsan büyüklüğünün çılgınlığında kayıp.

İnsanlık tutuklu, serbest işkence,
Yıllar zulüm ile geçti Irak’ta.
Barış havarisi gibiyken önce,
Cihan sağırlığı, seçti Irak’ta.

Umuda adanmış ak kundaklara