Kültür Sanat Edebiyat Şiir

bir gün’dü
bir gün’ün bir günüydü, yazıldı

yolun sonu hayat, yolun başı hayat, yol boyu hepten hayat; sıkışıp kaldım Şirâze
diyorum çoğu zaman göklere dönüp yüzümü “emanet çok ağır”
büküldükçe bükülüyorum
çatlayan ellerim acıyor, tırnaklarım acıyor; saçlarım, kaşlarım, kirpiklerim acıyor
kanıyorum gün boyu; nasıl olayım işte, bunca sıkışmışlığın arasında heyhat’ım Şirâze

inzivâ medresesinin
münzevî talebesiyim şimdi

al yalnızlığımı ört üzerine Şirâze
al Şirâze yalnızlığımı, ört üzerine
belki o vakit bırakıp her şeyi,
gelirim bir yerlerden başlamak için
hiç gitmemişim gibi, “hiç” olmamışım gibi
al yalnızlığımı ört üzerine Şirâze
bitsin birilerinin üzerimdeki hükmü; bu sefâlet, ihânet, eziyet

yaşamak’ dediğimiz
verirken almayı ihmâl etmiyordu hiç

sensin bendeki her şey ve beni kıymetli yapan tek şey
ses ver Şirâze; feryat mı edersin, güvercin mi salarsın, kapımı mı çalarsın
ses ver Şirâze, benim yapamadığımı sen yap
atamadığım çığlığı benim yerime sen at, sen haykır sevdamı
ben yüreğimin çatlama noktasındayım
çünkü ben Şirâze, yüreğimin çatlama noktasındayım
yani varla yok arası yaşıyorum ya da yokla var arası
hayat ellerimin arasından kayarken
ben çaresiz seyrediyorum

ben gitmedim senden
gidemedim

sensin mutluluğum Şirâze
en umudum, en huzurum
gel de bu bitmeler de son bulsun

bir gün sevmekten vazgeçersen
kendimi bakır rengine boyayıp
ellerimi nar çiçeğine banacağım
belki yeniden seversin diye
dağ kilisesinin yamacından
Akdenizli şehrime bakacağım
unutma beni burada Şirâze

hayat şimdilerde
telâş üstüne telâş Şirâze

kime göre var, kime göre yokum
kim bilir varlığımı
kim seçer varlığıma rağmen beni yok saymayı
kimle varım, kimle yokum ben Şirâze
en önemlisi neredeyim
ve neresindeyim senin bulunduğun yerin

sende olduğum kadar varım
sen “yoksun” diyorsan Şirâze
ha olmuşum, ha olmamışım Şiraze

ne çok acı biriktiriyoruz Şirâze
iyileşemedikçe ben, gün gün aramız açılıyor seninle
“bugün yarın” derken verdiğim sözü tutmak için
ömrü yarılamışım farkında değilim

ne çok acı biriktiriyoruz
biz böyle Şirâze
içimize işliyor, kanımızda geziniyor,
hücrelerimizde kodlanıyor
her gün ardımızdan geliyor
çoğaldıkça çoğalıyor
ve aç bir çakal gibi atağa geçmek için bekliyor gölgelerde
ne kadar zarar verirse o kadar güçlenecek belki
ne kadar yaralanırsak pişeceğiz belki
ne çok acı biriktiriyoruz böyle Şirâze

Beşinci günün şafağında doğuya bakın

hayat şimdilerde
telâş üstüne telâş Şirâze

kime göre var, kime göre yokum
kim bilir varlığımı
kim seçer varlığıma rağmen beni yok saymayı
kimle varım, kimle yokum ben Şirâze
en önemlisi neredeyim
ve neresindeyim senin bulunduğun yerin

sende olduğum kadar varım
sen “yoksun” diyorsan Şirâze
ha olmuşum, ha olmamışım

ağır geliyor Eylül
ve gitmiyor

ne çok acı bitiktiriyoruz
acılar mı doğuruyor, acılar mı büyütüyoruz yoksa biz
ondandır belki duraksız değişmelerimiz

ne çok acı biriktiriyoruz Şirâze
iyileşemedikçe ben, gün gün aramız açılıyor seninle
“bugün yarın” derken verdiğim sözü tutmak için
ömrü yarılamışım farkında değilim

ne çok acı biriktiriyoruz
biz böyle Şirâze
içimize işliyor, kanımızda geziniyor,
hücrelerimizde kodlanıyor
her gün ardımızdan geliyor
çoğaldıkça çoğalıyor
ve aç bir çakal gibi atağa geçmek için bekliyor gölgelerde
ne kadar zarar verirse o kadar güçlenecek belki
ne kadar yaralanırsak pişeceğiz belki
ne çok acı biriktiriyoruz böyle Şirâze

şimdi aşk nöbetimin gecelerinden birinde,
semâda raks eden sitârelerin
en mes’ûd anlarına şahid olan gözlerimde birikir yokluğunun acısı
şimdi Şirâze, anladım ki yokluğundur beni aşka aşık, deli divâne eyleyen
olmasaydın hep böyle, keşke olup olup olmasaydın böyle;
ben Anka, her seferinde yanıp kül ol­mayacaktım,
kendimi yakıp yeniden yanmaya koşmayacaktım sende
belki Şirâze, seni sevmekle buldum ayinelerin gerisinde meftûn oluşu
belki Şirâze, seni herdem yitirmekte buldum bengisuyu
belki Şirâze hep belki işte