Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Hakkın yoktu, hakkını böyle kullanmaya.
Hakkın yoktu, adını böyle yok etmeye
Haksızlık değil mi böyle çekip gitmeler...

Kaç kere baktın yüzüme
Beni görebildin mi?
Hissedebildin mi bakışlarımda
Kalbimin acısını
Duman duman sisler mi var aramızda
Birbirimizi bulmayı engelleyen
Ya da dev bir labirent de miyiz?
Hep ters yönlere gidilen
Sorularım cevapsız kalıyor
Gecelerin okyanus sessizliğinde
Zifiri karanlık etrafım
Gözlerim açıkken bile
NOT: şairi 'hüzünlü gülüş_' olup, iktibas edilmiştir.

Duymak, işitmek yetmez; dinle.
Öyle dinle ki, ses ve söz önce bilgi’ye sonra hikmet’e dönüşsün.
Koyun kaval dinler gibi değil, ağaç topraktan, yaprak yağmurdan suyu çeker gibi dinle.
Kulağın kapağı yok, açman gerekmez; aklını aç, kalbini aç, insafını aç ki dinlemiş olasın.

Kül tabağı almak unutulmuşsa almasına da üşeniliyorsa sigara söndürmek için en iyi çözüm budur.
Hem cossszz sesinin zevki de bir başka oluyor.
Bir de kavanozu yıkmanın zorluğu olmasa :))

eğer bir dış etken sizi üzerse, duyduğunuz acı o şeyin kendisinden değil,
sizin ona verdiğiniz değerden geliyordur. Bu değeri her an ortadan kaldırma gücünüz vardır.
Marcus Aurelius

hiçbir insan öylesine girmiyor hayatımıza;
kimileri ceza, kimileri bela, kimileri imtihan, kimileri ise armağan..

Dil, ya aklın rehini olmalı. Ya da hep susmalı..!

.. ve gün gelir sözler biter, sessizlik başlar..
bilemeyiz ki ' o köşesinde' ne hâllerdedir..

ümitsizlik, kirden rengi tanınmayan bir beyaz tutsaklık..
İnsan kendine iltica edebilir mi?

evet evet.. bize bir deli yeter.. ben divane olayım, heyhat..!