Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Sesiz kaldım odada nerden çıktı gülmeler
Yaprağını dökmüş ağaç kış günü üşürmü
Sahte kadın değişik saç rengi sap sarodır
Yamaçta duramaz ki topuğu kuş geçendir
Özgür koymuş adını yobaz erkek peşınde
Sevmesi sahte bunun renk renk kadın bu

Her sabah içimde sevgi vardır kaynıyor
Pay etmek bana kalmış adeletli olacam
Büyük küçük eşit sevgiler dağılmalıdır
Akşam rahat yatakta rüyalar karışmamalı

Ruhum bende değil sanki ödünç yaşıyor

Aşık olmak istedim sevgisini atmadım
Şehir köyler dolaştım hanı nerde onlar
Sevdim ben birini adını koymadım ben
Yandırdı beni biri bak halen yanıyorum
İçimde gizli tutum rüyamda gördüm onu

Dik durmayı öğrendim sana ihtiyacım yok
Beklemiyordun demi öğrendim yürümeyi
Canım acıdı bıraz mehlem sürdüm iyiyim
Seviyordum yok etin benim kadar çek bıraz

Yolda kaldı gözlerim beş yıl oldu gelmedin

Ter basıyor beni bu gün
Benim bugün zor günüm
Gözüm yolda haber yok ki
Benim halım ne olacak

On gün oldu gelmez haber

Kalp yaralı aşk suskun yara almış unutmaz
Ben acıyı çekerim aşkım çekmesin ki acı
Uzaktan serhedersem beni yabancı saysın
Kalbim unutmaz yarı sevdi şimdi tanımaz

Suçsuzdu benim aşkım yufka yüreği vardı

Tam sevmiştim bilmem sana ne oldu
Gidecek yerim yok al kucağına
Gözümden akıyor yetmiyor mendil
Bir sen vardın almıyorsun içeri

Başın derde düşse ne olur ara

Kaç kez ben vuruldum sayamadım ki
Alışmıştım ağlamağa ben her gün
Baktım ki sürgün edileceğim ben
Gülerek ayırıldım kimse bilmez ki

Benim halen sicaklığım ordadır

Hikmeti miş meğer hışımına uğradım
İsyanla edecektim sen beni bırakmadın
Ufuk ben çizmiştim o senin hayelindi
Seni tek yenemedim yenildim gidiyorum

Yaralandım saracak kimse yok ki yanımda

Sıradakı gelsin kimse yok burda
Ben varım asacaksan o işte benim
Nakadar cezası varsa yükleyin
Gülerek çok çektim sevgi ağlatı

Ağlamak kar etmez bakar körise