Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Çok şükür Allah’ım, çok şükür sana,
Bir aile altı çocuk sen verdin bana
Başımı sokacak evim var benim
Dünyanın en zengin adamıyım ben..

Bir vücut,iki ayakla,birde baş,verdin

Nafile ben hayel kurdum demeki
Kurmasayıdım o hayalı iyi olurdu
Kazanmadım kayıp etim zamanı
Yeniden geriye dönmem imkansız

Yıları çok çabuk bitirdim burda

Kalmışım burada sanki mülteci
Pişman olacağım belidi burda
Umudum kesildi çaresiz kaldım
Düşündüm ağlamak çare değil ki

Şimdi olsa hata yapmam ben sana

Yanlış zaman doğdum aylardan mart
Büyüdüm doyasıya babam yok oldu
Kendime gelmiştim anam hasta olmuştu
Gülmedi ki yüzüm anam kucakta öldü

Soğuk hava boş ev ısınmıyor kucakta

Diyemem gitme ki dön gel evine
Motorun yağsız dır benzinin yoktur
Denesen bir sefer zararın yok ki
Ateş verdin bana bak yanıyorum

Misafirim olursan kabul edecem

İstedim olmuyor ki unutmak zordur
Kanadımı sen kırdın uçamadım ki
Kanatsız bir adam evden çıkamaz
Acım çok büyüktür ayrıldım o gün
Denedim olmuyor derdim büyüktür

Yılarca çekiyorum çok soru sorma
Kızım oğlum geçti size ne deyim
Öylesine zor ki yanlızlık burda
Ayrılık çok zordu ders alın benden

Yok oldu burda bütün doslarım

Bir zamanlar başladı aşkımız senle ben
Sevgiden söz ederdin işte o benim ya
Görmek için çırpındım sevdin ben seni
Kadını sev ağlatma seversen tükenmez

Sayfalara sığmaz ki kadınların sevgisi

Kadın kırdı kalemi hakim cezamı kes
Kim dir kiymet bilen bana çalım atıyor
Döküldü pozuk para ne işe bu yarıyor
Kadın sesi bastırdı para su gibi akıyor

Gölge olmuş arkamda beni takip ediyor

Elerim neler yazdı gözler şahit ordayıdım
Ayaklarım çok çekmiş bedenim işkencede
Kalbim arada kaldı nefes verdim yetmiyor
Terliyorum sanmışım bir baktım gözyaşımdır

Fıetınalar kopardım tek kaldım bu dünüyada