senin adına af diledim
sarı güllerimden
havada uçan kuştan
aydınlık mavi buluttan
olmaz dediler
elimde koca bir hiçle kalakaldım
ben seni çok sevdim
ergen bir kız çocuğuydum,
ellerim ellerinde kaybolduğunda;
beni korumanı istedim.
sıcaklığında ısındım göğsünün.
gün bitmiş...
şimdi çoktan gece yarısı...
yıldızlar ışıldar göğün koynunda
deniz incecik fısıldar uzaktan...
parmaklarım;
bitmesini istemediğim romanın sayfalarında
dışarıda koca bir ırmak
içinde olmak mı
uzaktan bakmak mı heybetine
kararsızsın...
peki ama niye...
kaybedecek neyin var
tam farkındayım
boşluğunu doldurdum derken uçurumlarımın;
saçmaladığımı da kabullenmişken üstelik,
kendime yenilmeye
seninle olma pahasına,
kendimden uzaklaşmaya
bana gidiyorum demiştin ya hani
işte o an anladım bittiğini.
ve anladım aslında çoktan gittiğini.
bir de dinleyince içimdeki sesi.
sen benden hiç gitmedin ki...
ne rengindir derdim
ne ırkın.
ne adın önemli
ne dilin
değilmi ki sen bir çocuksun;
anan baban kim olursa olsun
birşeylerin bıraktığı o kahredici boşluğu
belki de dolduracak tek şeydin.
karanlığımda yürüyen bir ışıktın,
anlamsız dedikleri coşkum;
arkası gelmeyen sevinçlerimdin.
sen benim hiçbirşeyimdin.
içini bomboş hissettiğin zamanlarda,
kaybolma boşluğunda kendinin.
ihanet etme kendine...
gül geç...ya da ağla...
bil ki insanız,
uzaklaşma sesinden.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!