Mikdat Bal Şiirleri - Şair Mikdat Bal

Ölüm pusu kurmuş nerde bilinmez
Bari uyanık ol gafil avlanma!
Ebedi bir daha geri gelinmez
Bari uyanık ol gafil avlanma!

Arzular tükenmez, gönül yaşlanmaz

Alçaklardan dost edinme seni yanına çeker
Beş kuruşa satar seni ardına bile bakmaz!
Adam olmaz hiç didinme yarar görmezse eker
Çıkar yoksa atar seni, odundan adam çıkmaz!

Ne içerlen ne de gocun masayı devirerek

Bilgiçlik taslayıp, kafamı bozma
Ben nasıl her şeyi bilen olurum
Olmamışsa söyle, yuvarlak yazma
Bana bir harf öğret kölen olurum

Temelsiz, mesnetsiz bilgiyi sevmem

Boş diye diye

Akraba komşuyu en acı sözle
El gördük çözüldük boş diye diye
Bizden olmayana kapalı gözle
Bel verdik ezildik hoş diye diye

Geçerken ayakta merhaba demek
Hatır sormak ise, merhaba dostlar
Düşünmüş ya bu da ister çok emek
Kafa yormak ise merhaba dostlar

Nedir bu acele hey arkadaş hey

Bozuldu dengeli, düzenin çarkı
Yoktur ezilenle, ezenin farkı
Bilmemiz gereken bir gerçek var ki
Bunlar ahir zaman, alâmetleri

Kalmadı adalet, kalmadı insaf

Ağlayan gönlüme sus diyemem ki
O ne beni dinler ne susmak bilir!
Öyle bir yol tutmuş his diyemem ki
O ne beni dinler ne susmak bilir!

Efkara daldırıp yoruyor beni

Ömür vaha can emanet, mal Allahın kul Allah’ın
İlahi aşk gönülleri yakar gider rahmet olur
Mecnun Leyla’sını arar çöl Allah’ın yol Allah’ın
Göz pınarı seller gibi akar gider rahmet olur

Kimi mümin kimi kafir, kimi nankör kimi şakir

Nice zulümlerle iptila olduk
Aman Allah diyen kullar çoğaldı
Maddi ve manevi istilâ olduk
Milleti sömüren yollar çoğaldı

Davranışlar kaba akım değişti

İstirahatteydik, tüfek çatmıştık
Kimimiz gölgede gidip yatmıştık
Sevindik, zıpladık takla atmıştık
Sanki bir savaştan muzaffer gibi

Kimi susamıştı suya giderdi