Kömür gözlüm!
En parlak günde bile
Seni görmediğim zaman
Olur o gün bana zindan.
Seni gördüğüm her an,
Sevinçtir gözlerinden
Kömür gözlüm,gönül verip sevdiğim
N’çin anlamıyorsun aşkın dilinden?
Gönül bahçemden gül derip verdiğim
N’çin koklamıyorsun aşkın gülünden?
Duysun diye gönlümün feryadını,
Bulursa yer,kuru ekmekten bir dilim,
Yatar bir direk dibine,örtünür bir kilim.
Üst baş perişan,uzamış saç sakal,
Küsmüş çevreye,olmuş dilleri lal.
Görülür kara gecede sadece onların ayak izleri,
Karışmış saçları sakalları,görünmez olmuş yüzleri.
Sevgi,paylaştıkça çoğalır;
Üzüntü paylaştıkça azalır dediler,
Paylaştım ben de bütün sevgilerimi.
Elimde hiç sevgi kalmadı.
Üzüntülerimi paylaştım;
Kimse almadı.
Öldürmek gibidir insanlığı,bir insanı öldürmek.
Kurtarmak gibidir bütün insanlığı,bir insanı kurtarmak
-Diyor Kur'an
Ey hayvan hakları savunucuları,ölenler hayvan
-Değildir,insandır insan!
Hasretle beklediği komünizm,
Gelecek, mayıs ayında.
Kızıl bayrak dalgalanacak;
Kurtaracak mavi gözlü çocukları...
Gelmedi o mayıs ayı,gelmeyecek.
Kömür gözlerini sevdiğim dilber
Kara gözlerini göresim geldi
Gönül bahçemdeki özel gülleri
Derip derip yâre veresim geldi.
Açarım ben semaya elerimi
Kömür gözlerini sevdiğim dilber
Aşrı aşrı gurbette yârin mi var?
Ağzında sigara çekersin derin derin
Yârden mi ayrıldın,efkarın mı var?
Kömür gözlüm çarşı pazar gezersin
Kömür gözlerini sevdiğim dilber
Gözlerimde hiç kurumayan nemsin.
Neyleyim silinmez sevdan gönlümden,
Kalbimde sızı,gönlümde elemsin.
Bekliyorken beni sessizce ölüm,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!