Kürşat Hardal Şiirleri - Şair Kürşat Hardal

Çayım asla tükenmiyor,
Lakin hiç bardak kirlenmiyor.
Ben burdan anlıyorum işte :
Kafam kalabalık,yüreğim buruk, yaşam standart.

Daha önce kapımın çalındığını duymadım.

Kendi içime,
Daima ve müptela.
Tutundum,
Direniyorum,
Korkarak ve sessizce.
Olanları seyretmek,

Kokla havayı,
Ortalık leş kokuyor.
Sorsam..
Herkes yaşıyor.

Hadsizlik bu !

Hey gidi sebepsiz yalnızlığım;
Sana mı düştü, bana yar olmak.
Ömür yokluğum, sol sızım;
Size mi düştü bana can olmak.

Yalnızlık;
Bütün heybetiyle çöküyor gırtlağıma.
Hırıltılardan gayrı çıkmaz sesim.
Neredesin ey neşem,
Benim bulunmaz nefesim.

Acırım medeniyet yalanıyla,
Batı tasması takanlara.
Acırım inancımızla oynayıp,
Doğu yosması olanlara.

Ben Türk oğlu Türk’üm,

Dünya denen bu mahzende,
Yeni doğmuş iki kumru.
Nedir bu kumru hikmeti?
Buluşamaz diye onlara kim dedi?
Dünya berduş, ülke berduş, memleket berduş;
Bu hengame de insanda, yürekte berduş.

Aynaya bakar buluyorum kendimi,
Gözlerim insan arıyor.
Derine indikçe,
Kendimden kaçıyorum.

Ne zaman dışarı çıksam ,

Beş dil biliyorum desen ne fayda,
İnsanı anlayamadıktan sonra.
Tek bir dil kafi dünyaya,
İnsanca, insanca, insanca.

Bir demlik çay var,
İki de bardak.
Sana ihtiyacım yok,
Fazlasınada.