Kürşat Hardal Şiirleri - Şair Kürşat Hardal

Sığmıyor içime,
Bu ömürlük öfke.
Ağır aksak,
Yalın ayak,
Bir yalnızlık benimkisi.

Senden önce,
Var mıydı bilemem.

Senden sonra:
Onca hasret,
Sayısız mektup,

Seni gördüm,
Sana aktım,
Sende kaldım.

Seni gördüm,
Sen öldün,

Ben bugün çok ağladım,
Duyurmadım kimselere sesimi.
Tam bir çaresizdim,
Ve istenmeyerek sahipsiz.

Oysaki görüyorlardı,

Sana kendimden bahsedemem,
Her şeydir eksikliğini hissettiğim.
Aynaya bakıpta söyleyemem,
Vardır benimde görmediğim.

Duygularım mahşer,

Yirmi üç sene evvel başlayan soluksuz yolculuk,
Tanrı istemeden bitmeyecek asla bu yorgunluk.
Düşmek kalkmak olmuş ya bu yolun yazısız kanunu,
Sonra ki her bir gün de kurtarmaya çalış sonunu.

Ah vah demekle geçmiyor zaman.
Af demeyi öğrense insan,
Merhamet gösterecek yaradan.

Ağlama çocuk,
Allah’a inan.
Cennet,
Dünyadan güzel olacak.

Doğacak yeniden,

İnan bana,
Belki de en olmayacak durumdayım.
Ömrümün bana sunduğu,
En derin yokuştayım.
Miladım da kalmadı, takatim de,
Ve senin bana bıraktığın, asaletim de.

Çok birşey bilmiyorum ,
Ya sinirliydi,
Ya da çok sessiz.
Anlardım sevdiğini,
Baş okşamadan,
Yüreğe dokunmadan.