Kemal Berk Şiirleri - Şair Kemal Berk

Ağustos ayında yürek buz tutmuş
Od düşmüş sineye yakar yüreği
Sevda denizinde yanmış tutulmuş
Gel desem de gelmez yakar yüreği

Selamsız sabahsız bırakıp kaçtı

Yakıyor
Bulutlar kararmış gelirken,
Gök gürlerken, hırsından kudurmuş gibi
Düşen yağmur taneleri, yüzüme vururken
Yüreğimdeki yarıklara giriyor
Öyle acı veriyor ki, gözlerimden dökülen yaş

Gülmek varken bu hırs senin neyine
Buluğa ermeden yakmış kendini
Kafasına takmış baksan fesine
İlimsiz cahiller yakmış kendini

Yürekler kırılmış bir çift sözüyle

Fırtınalar esiyor yürek yanarken
Bir 'güzel uğruna yaktım kendimi
Denizler söndürmez alev saçarken
Kalmadı bir akıl yaktım bendimi

Od düştü sineme sensiz olmuyor

Yaktın İZMİR, Yürekleri
Ne güneşin ateşi yaktı bizi
Nede zemheri ayazı
Bu kez yakan, bir sarsıntı, bir gürültü
Deprem derler adına
Yer yerinden oynarken, durur mu hiç, yürek yerinde

Ah be yalancı bahar
Yalanı seven insanlar gibi oldun
Sende benzedin yalan sözlü insanlara
Böyleleri konuştukça
Saf insan da hemen inanıp kanı verir onlara
Nerden bilsin konuşanın sahtekar olduğunu

Eğilip elini öpmek istedim
Tanımıştım yalan sözlü herifi
Sözleriyle gözü boyar bilirim
Tanımıştım yalan sözlü herifi

Doğruluk olmaz ki yalan sözüyle

Yalancılık sanat olmuş
Doğruları hep haykırır
Yürekleri kara olmuş
Sahtekârlar gül dağıtır

Azgınlaşmış oyun bozar

Hele bak bir gafile, dili olmuş bir papuç
Ulu orta demeden, abuk subuk konuşur
Mel'anetin yüzünü, görsen ortada havuç
Kafa akşamdan sarhoş, lanet sözler uçuşur
*
İki dakka yanyana, oturup da bir dinle

Derdi veren yalan dünya
Bırakır mı hiç yaka mı
Bende seni sevdim güya
Çektirmeden bırakır mı?

Hazır ele geçirmişken