Kağan İşçen Şiirleri - Şair Kağan İşçen

bıraktın
suyumdun aşım
el sallıyorum gidişine babasını özlemiş çocuklar gibi
ben senle bir tarz yarattım ölüme karşı
bedenimi oyuncak yaptım anlamazsın
inanmadığın boşluklarım takmıyor hiçbir geceyi

Amerikano Arkası Yarın


biliyorum yavrum iple çekiyorum güneşin doğuşunu
biliyorum sabahın ilk ışıklarıyla yola çıkardın acemi
ellerinde pembe kaplı şiir kitapların benimse saçlarım pejmürde

ağlamıştın ellerim kadar
gözlerini sığdıramamıştım yüreğime
avuçlarımda tadı tuzu kalırken
çizik çizik bakışlarının... ışığım kesik

sesinle unutmuştun beni aslında en önce ve o an

göğün kar kızıl kıyamet
sakin akşam iner gözlerime
üşümek ne mümkün yeter varlığın
varlığın bahçede gölgesi eski günlerimin
aydınlık yazlar seninle anlamlı
elimde kırık oyuncaklar

birgün gideceğim ama seni bırakmayarak
bir yalnızlığım değişmeyecek
gece uykusuzluklarımda açmayacaksın
güne küs gece çiçekleri gibi
açmayacaksın bir daha beynimin ortasında...
seni sevmek en büyük yalnızlığım olsa da

gün yoruldu belli ki
son tebessümümüze son bir şans tanımadan
kızardı yüzü bulutların
utangaç çocuklar gibi
ah bu güneşin ceremesini hep böyle
bulutlar mı çekecek

oturaklı sokak sohbetlerinde
hatırıydın en içten sevdaların
vefakar
kapıma bırakılan gül muştusu
usanmasız
ömür yaprağımsın

Ankara Bir Yolculukta

Ankara sabahı gökleri kadar üşümüşüm
hatta Ankara pazar sabahı gökleri hüzünlülüğü bu
apartmanlar “buradayım gerisinden bana ne” der gibi
açılıp saçılmış hayat kendi içine kapanarak

kül öykülüydü sonum
suçlu bir anka sızısı

ishak çığlıklı yalçın kayalıklı
uzaklara erişmenin utkusuydu ayrılığım
sana aşklar muştulamak içindim

Anlaşılmaz Yıkık

güncel uysallıklara gösterecek bir yerim yok
ömrüme kastetmişken hele bir de böyle çizgisiz denizliliğim
ağlayışımın tüm yelkenleri fora beyaz yürekli
iyi niyetli olağanüstü leyladır her nefes alışım susuşum