Ozan ‘ın altıncı dörtlükte kendisinden sözettiği ‘Halil’ Hz. İbrahim ‘dir. Çünkü ona, ‘Halil İbrahim’ denmektedir. Mancınıkla içine atıldığı ateşlerin nasıl gül bahçesine dönüştüğünü önceden anlattığımız için, yinelemeyeceğiz.
Aşığın ayni dörtlükte ele aldığı Davud, yine bir Peygamber sayılan Hz. Davud ‘dur. Dört göksel ve kutsal kitaptan biri olan ‘Zebur’ bu peygamber ‘e indirilmiştir. ‘Zebur’ ‘Mezmur’ lardan yani ‘Mezamir’ den oluşmaktadır. Bunlar birer kahramanlık, soyluluk ve savaş şiiridir. Yumruğuyla demir dövecek ölçüde güçlü bir kral olan bu ayni Davud ‘un, göz koyduğu karısını elinden alabilmek için komutanlarından Uriya ‘yı savaşın en ateşli cephesinde görevlendirdiği ve adamın ölümüne tolaçtığı ve iki meleğin bir gece kendisinden bunun hesabını sorup Davud ‘u pişman ettiği Tevrat ‘ta yazılıdır.
Reyhani ‘nin yine ayni dörtlükte adından sözettiği Süleyman Hz. Süşeyman ‘dır. Peygamberdir ve Yahudi ‘lerin en ünlü kralıdır. Kendisinin kuşlarla söyleşebildiği söylencelere kadar yansımıştır. Ozanın, yetmişiki türlü dil bildiğini öne sürmesi; Hz. Süleyman ‘ın gerçekten yetmişiki dil bildiğinden değil, dünyada yetmişikibuçuk ulus olduğu ve bunlardan buçuğu Yahudi ‘lerin oluşturduğu söylencesinden kaynaklanmaktadır.
Reyhani, bir sonraki dörtlükte yer verdiği ‘Salih’ le yine, bir Peygamber sayılan Hz. Salih ‘e yollama yapmaktadır. Ki; bu Salih ‘e doğaüstü bir bağış olarak bir deve verilmiştir ve bu devenin karnından güneşler doğmaktadır.
Musa ile asa öykülerini bilmeyeniniz olduğunu sanmadığımdan geçmek istiyorum.
Üzeyir de Peygamber ‘lerdendir. Kendisinin öldükten kırk yıl sonra yeniden dirildiği ve başını alıp gittiği söylenmektedir.
İ
7*
Aldın gittin ama mutlu değilsin,
Gören bütün gözler paylaşır seni.
Kutlanmışsın ama kutlu değilsin,
Gelen-geçen görse; eyleşir, seni.
Her yerde benimlesin,
Sabahleyin bir körpe güneşle uyanırken,
Bakınırken yağmurlu pencerelerime,
Şemsiyemi her alışımda elime,
Sokağa her çıkışımda,
Kalabalıklar arasında, tenhalarda,
Bir kelebeğin güzelliğine tutuldum ömrümde
Bir kuşların kanat çırpışlarına,
Bir suların akışına,
Bir çiçeklere, çimenlere,
Bir ormanlara bürünmüş dağlara,
Bir kayalıkları köpüre köpüre aşan sulara,
Tıkanıp kalmış değilim kör bir damın deliğine,
Sen yoksun diye bir pabuçta değil iki ayağım,
Zira umutlarım var senden yana;
‘Ya sabır’ Diye tesbih tesbih çektiğim,
Gözyaşlarımı ipine dizdiğim damla damla,
Yüreğimi imame ettiğim, topuna.
Bilemiyorum
Yüreğim sızlıyor seni anınca,
Hep böyle oluyor yağmur yağınca,
Mahzun gözlerime yaşlar dolunca
Dönmüş er meydanı bitpazarına;
Kerem geçinenler sevdayı bilmez.
Aslı haydut olan kibar kesilir,
Bir sessiz bakışla kavgayı bilmez.
Mızraklar atarlar bir kıla karşı,
Dopdolu bir sandalın içindeyim,
Yanımda çilelerim, acılarım, kalp ağrılarım,
Olmazlarım, engellerim,
Canımı yakan vefasızlıklar, hainlikler,
Düşürüldüğüm bilcümle tuzaklar,
Bir türlü sona ermeyen ayrılıklarım
Seni o yücelten çektiğin hasret,
İçinde yer alsam; gözünü sevmem.
Ayrılık seveni yücelten birşey,
Her gün öpebilsem yüzünü sevmem.
Ellerimde olsa o ellerini;
Saklama, biliyorum;
Sendin mavi suları Van Gölü ‘nün,
Tatvan seferindeki vapurların düdüklerindeydin,
Ak köpükler içindeki iskelede durmuştun.
Bir serin sabah misali
Aktamar Adası ‘na
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!