İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Düşündüm de;
Hep Kasım ayı koparmış
Yüreğin bir bölümünü.
Unutmak mümkün mü halkım,
Unutmak mümkün mü?
Ecevit’in ölümünü,

Akıl ile vicdanı harman ettik gönülde,
İnsanı insan bildik ve insana kavuştuk.
Yaradana el açtık, sanma bittik gönülde,
İnanarak istedik ve ihsana kavuştuk.

Aşk denilen duyguyu rüyalarda yaşadık;

Zaman denen kasırga dönerken üstümüzde,
Yaşam ormanımızdan dev çınarlar kopardı.
Geceleri yıldızlar kayarken üstümüzde,
Heyhat! Gözler zayiat yoklaması yapardı.

Cenaze namazını kılarken dostumuzun,

Yok desem yok değilsin, var desem var değilsin!
İçimden kopma gibi kendimde buldum seni.
İstedim, kalbim gibi aklım aşka eğilsin;
Varla yokun arası kendimde bildim seni.

Yakalamışım sandım talihimi saçından;

Yüklemezdin omzuma bütün gamı, kasveti;
Hiç mi önem vermedin akıttığım terime?
Vuslatın umuduyla çektim onca hasreti,
Umutlarımı gömdün kazdığın makberime,
Gönlüm hem sana küskün hem kötü kaderime.

Aklar düşüvermişken ikimizin saçına,
Sevgini yüreğime ekip gitmeseydiniz.
Beni de çekiverdin bu yangının içine,
Sevdalı bakışlarla bakıp gitmeseydiniz.

Sırtımızı sağlam bir aşka yaslayamadık,

Ya senin gittiğin gün, ya ömrün bittiği gün;
İşte o an kopacak bende kızıl kıyamet!
Yaban horozlarının vakitsiz öttüğü gün;
İşte o an kopacak bende kızıl kıyamet!

Mutluluk şarkısını yarısında kesen es;

Vallahi çok berbat dünyaya geldin,
Ne desen haklısın kızımın kızı!
Bin çeşit ihanet içinde kaldın,
Dilde yasaklısın kızımın kızı!

Büyük armağandı aklı yorarsan

Demiryolu markalı, çifte köstekli saat;
Yeleğinden dışarı taşar köstekli saat.
İliğinden cebine çekilmiş zincirli hat,
Sahibinin forsundan coşar köstekli saat.

Balıkçı daha henüz toplamadan ağını,

Dön de bir bak dünyaya, mazlum ezen ezene;
Yoksulun boğazına lokma dizen dizene;
Nasıl isyan etmesin kendini insan bilen.
Arsız ile hırsıza fırsat sunan düzene.

Kurnaz tilki doğruyu alıştırmaz demek ki,