Bahar Ada Şiirleri - Şair Bahar Ada

Bir başkasının yanlışını ararken, kendi doğrunuzu kaybediyorsunuz.
Hasıldan olma bir fasılsınız: yani sonuçtan ibaret geçici bir parçasınız.
Sizlerin, bile isteye farkındalıklara kapattığınız gözlerinizin sönük renklerine kıyamam.
Ve bazen, uyarım karanlığınızın soluksuzluğuna... Tutarım nefesimi.
Ciğerlerimin kızgınlığına hedef olacağımı bile bile…

Dünyamdır döndü yine
Güneşim doğdu yeni.

Severler cihanlarda
Az söz edebileni:

Öfkeye harmanlı ruhlarının hücreleri,
Birbirlerine çarpa çarpa ölüyorlar
Kendi korkularının eteklerinde.
İsrafilin, köleleri aciz kılan borusuna dikmişler
Işıksız gözlerini.
Ah bir üfleyiversede,

Kendini bilmez, kıldan olma Acı!
Uyumadan önce son söz: Acı!
Son sözü hak ettiğini bildiğim, Acı!

Bana yedi kat yabancı,
Ve yine de dört elle sarılmaktan geri durmadığım

Duygu dramasına,
cinsel kaygıya uzak,
yerli yersiz sürgünsün.

Tartışmalara ve de
kavgalara kapalı,

Değiştiremeyeceğimiz durumlar hasıl olduğunda, durumları değiştirmek isteyip de değiştiremeyebiliyoruz.
Yeterince istiyor muyuz değiştirmeyi?
Değişirken gelişmeyi istiyor muyuz?

Aslında ne istiyoruz: Para, sağlık, merhamet, sevgi...
Para, sağlık, merhamet, sevgi.

Kafamı takmıyorum sana ya.
Sana gönlüm takıldı.
Burdan of çıkmaz.

Su’dur bu’dur.
Var’dır yok’tur.
Baş’tır son’dur.
Hiç’tir her’dir.
Tek’tir çift’tir.

Dediler ki:
- “Ses!”
Ve dediler ki:
- “Konuş!”

Ne ses’i becerdi Zât,

Taştan, kocaman kaplumbağa heykeli üzerinde otururken, gülüşüyorlar sarı çil çocuklar.
Alman turistler. Yeni yeni keşfediyor çocuklar, etraflarında olup bitenleri. Meraktan yaramazlıkları…

Babaları dolamış kollarını birbirine ve tüm kara düşler, tüm beyaz düşler, tüm yedi renk, taş sokağın bin yıllık yolunda dağılıyor.
Adam farkında mıdır, bilinmez. Ama şu andan geleceğe doğru kendisi de dağılıyor.
Ve sokakların taşlardan örgülü beliklerinde tarih olmaya başlıyor.