Kaç saat oldu
Bu ülkenin kalbinde yanıyoruz
Toprak, kurşun yutmuş bir dil gibi
Konuşmuyor artık
Ve biz hâlâ
O gece
Ay değil,
Küfürler doğdu şehrin üstüne
Sokak lambaları bile eğdi başını
Tank paletlerinin altında ezildi umut
6 Şubat sabahı,
şafak sökmeden önce
Kahramanmaraş sarsıldı.
Yer kabuğu çatladı,
7.8 ve 7.5 büyüklüğünde
Kalem oynatmak kolay değil bu toprakta
Her harf bir gözyaşı, her kelime mahkûm
Ama şairin görevi
Yas tutanlara değil
Direnenlere şiir yazmaktır!
Dağların kemiklerinde bir sızı,
Güneş bile saramaz o yarayı.
Rüzgârlar geçer, taşlar hatırlar —
Her toz bulutu bir isyan savurur.
Ellerimizde kalan:
Bir zamanlar “direniş” vardı sözlüklerde
Kimi zaman şiirle yan yana dururdu
Kimi zaman “onur”la kol kola…
Ama şimdi —
Sayfa çevirdikçe, boşluk kalıyor yerinde.
Çünkü silinmiş,
Kendime ne kadar uzaksam,
hayata da o kadar yakınım sanki.
Hiçbir yol geçmiyor bulutlardan,
hiçbir ses
arkamdan seslenmiyor artık.
“Mitingler geçer, açlık kalır; alkışla teselli olmaz adalet.”
Bir miting daha yapıldı meydanda
Bayraklar sallandı, mikrofonlar terledi
Kürsüde biri bağırdı:
"Yoksulluğa son!" dedi
Kendine doğru yürürken üşüyordu zaman,
bulutlar düşmeden dağılırdı üstümden.
Ay her gece kendine doğardı,
yağmur kendine ağlardı sessizce.
Dalgınlık değil bu,
-
Aydan Güner Özdemir
Tüm YorumlarŞiirlerinizle tanıştığım gün, kelimelerin kıyısında yeniden doğdum. Her dizenizde Ahmet Arif’in o devrimci nefesini, halkın sesini ve aşkın en katıksız halini buldum. Toprağın derdini, göğün öfkesini, sevdanın ve direnişin şiirini bu kadar içten dokuyabilmek ancak büyük bir kalbe ve usta bir kaleme ...