Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Oy benim harabe gönlüm
Sen yine darda mısın?
Başında kara dumanlar
Şimdi yangınlarda mısın?

Sevdiğim el olmuş dediler

Yakar elleriyle tüm meşaleleri,
Boğar aydınlığıyla kör cehaleti.
Çocuklar onların neferleri,
Bilim onların adı ilimdir soy adı.

Gözleri şefkate sarmal baba ocağı,

Senden helâllik almayı çok gördüler bana;
Gözümdeki yaşları tuttum göstermedim.
Bas bas bağırdım nasıl çetin bir imtihan,
Öldün de ciğerimi deldiler rahmet dedim.

O gün dedim her gördüğün insan değildir;

Sadece bir bakış bekledim yıllarca,
Anlıyorum seni dercesine.
Olmadı tutunamadım duvarlarına,
Sözleri ayıklayıp teker teker
Toprağa gömer gibi gömdüm her defasında
Empatiden yoksun o gönlüne,

Bırakıp giderken beni ardında
Gün olur yüzümü güler mi sandın?
Kan olur ciğerlerim gözüm yaşından
Gerin sıra beni yaşar mı sandın?

Giydim senin ilen ateşten göyneği,

Küçücük bir dünyam vardı kendimce,
Kaldırıp kirpiğim kimseye bakmadım.
Korkardım bir kara kaş severim diye,
Buz ettim kalbimi bir gönle akmadım.

Bilmem mi elbet ben de bilirim aşkı,

Yıldızlar dokunsun yârim
Dalga dalga saçlarına
Ay düşsün gözlerine
Aydınlansın bütün dünya.

Melekler şahit olsun yârim

Sâfileşir yâr,ağyâr o an'da,
Bu gece ki aşkın gecesidir.
Dökülür arz ile tüm günahlar,
Bu gece ki meşkin gecesidir!

Dilenir Hannan'a dil,dudaklar,

On sekiz bin âlem ile dönmeyenin
Vurulur zincirler eline âşkı tutamaz.

Üveysi gibi fezâda uçmayan yüreğe
Ağlaşamaz ciğer sevgiliye varamaz.

Kaçak hat çekmiş Bey Oğlu
Şimal Yıldızı'ndan
Gözlerimi karanlığa
Boğsam ne olur?
Ruhuma doğup
Gönlüme ışıltı saçıyor.