Gültekin Avcı Şiirleri - Şair Gültekin Avcı

Ayışığı ve gözyaşlarıyla dolu bir ses
Karla kaplı durgun sonsuzluklarda mecalsiz bir nefes
Dağların bellerini saran mavimtrak sisler
Üzerinde yaşadığı karlar kadar saf gözler
Isıtıcıdır karlara doğan güneş kadar

Usulca yürüyordum, kimseye ait olmayan bir sokakta,
Nobran zaman omzuma dokundu, fark etmedim.
Bir pencere kapandı içimde, söndü ışıklar o revakta
Ve dışarısı da içerisi kadar karanlıktı artık göremedim
.

Hücum borusu duymuş savaş atları gibi
Ömür ihtirasla koşuyor o meçhul ülkeye
Rüyaların mayasından yoğrulmuş beldeye
Dert tugayının askerleri geçiyor baktım caddeye

Her şey müzik ve nağmedir âlemin
Müzisyen yaradılışlı insanlar için
Sorumsuz ve güneşli yaz günleri
Rüzgarların ıslık çaldığı geceleri
Kuşların efsunlu türküleri

Denizin üstünde parlayan sabah yıldızı
Yorgunum çok, hayat içimden süzülüp gidiyor
Gölgesi güneşin deldiği sis gibi yaldızlı
İçimde uğuldayan zamanın sisi dinmiyor
Mesut anların altın kırıntılarını arıyor

Yürüyorum hayat denen mecrada düşe kalka
Kanlı izler bırakıyorum arkamda neden ola?
Gölgem kanıyor, kanlı adımlarla yollarda
Gölgem kanarken bedenim sapasağlam hayatta

Hayat ağacının dallarında yeşil gölgeler asılı
Bir Gürcü dilberinin afitâbî ışıltısı, güzeller hep kaygılı
Kaybolmuş bir cennetin ışıkları gözlerinde parıldadı
Gözlerinde mum damlaları gibi yaşlar ışıldadı

Ey elem ve ıstırap, neden seni sevmeyeyim?
Yanakların solgun, dudakların soğuk diye mi?
Boğucu kucağın, insanı taş eden bakışın yüzünden mi?

Sen bütün kadınlardan çok yakıp kavuran dilbersin

Bebek yüzlüm, yeşil gözlüm, mahpeykerim
Hicranla doldu yıllar hep seni arar gözlerim
Her gece seni sayıklar, düşlerde seni beklerim
Ölüm mü vuslat mı meçhuldeyim sevgili

Hapis bu, bir karelik gökyüzü, göklerde prangalı

Eskiden gökyüzünü çok seven bir kadındı
Sevgilisi semayı beklemek için uzanırdı
Ama gökkubbe yok ve deniz bunu bilmiyor
Bu yüzden kafkaesk aynasını kırıyor
Sevgiliye erişmek için dalgalardan dağlar yığıyor