Gültekin Avcı Şiirleri - Şair Gültekin Avcı

Meçhul bir hastanede bir güneş gibi söndüm
Yığınlar tabutumun önünden nehir gibi akıyor

Şimalin buzlu ufuklarında hüzünle öldüm
Fırtınanın korkunç ışıkları gözlerime yansıyor

Seni ilk kez o sahilde tanıdım, gölgelerde
Arz ve semanın buluştuğu o yerde
Utangaç ve yabanisin hala bunca geçen sürede
Aşkımızın yuvasını yaptık o uzak beldede

Mutlu bir saat diyorum ölüme o solgun yüzünle

Kapılar nobran ve sanrılı demir,
Duvarlar ölülerini saçmış kabir,
Gardiyan şedîd ve hûnefşân

Hayallerimi Sezuan’ın zulmet atlasına sardım
derimin üstünde ferâmûş alfabeler çatlıyor.
Kahrımı Hölderlin gibi çamurlu gölgemle kardım,
ona ninniler söyledim yokluk diyalektinde
Mükedder bir annenin süt dişleriyle yazılmış —

bir kadın geçiyor aklımdan,
hiç uğramamış gibi kalbime
benim gibi müzmin bulvardiyenin
bergamasklar dolu semtine
oysa dolabımda hâlâ yeri var —

Ne ben sende benim
Ne sen bende sen
Ne ben bende senim
Ne sen sende ben

I.

Hazan süzüldü yine dağların sessiz çehresine,
Küf kokulu bir ölüm akıyor uzaklarda ve ötelerde.
Ey Nora, adını unutamıyorum nehirlerde

Ben sana vurulmuşum o gece
Ah o iki yosun ışıltıda, o yeşil ve derin sularda
Ne güneşler doğdu, ne yıldızlar kaydı
Ne hazanlar ne hüzünler yaşandı, ne ufuklar sarardı
O buğulu gözlerinde oynaşan pırıltılarda

İçimde var olmayan manzaraları seyrediyorum
Ne keyif ne huzursuzluk duyuyorum
Rüyalardaki saadet diyarları benim olsa
Düşleyecek ne kalırdı mahzun ruhumda?
O imkansız hayatlar benim olsa

Ölümün rengi siyah mı beyaz mı kim biliyor?
Kim biliyor esrar perdesi kalkınca encâmı?
Kim biliyor gözler sınırı geçince serencâmı?

Ölüm beyazdır ve kurtuluştur bilgelere