Eskiden gökyüzünü çok seven bir kadındı
Sevgilisi semayı beklemek için uzanırdı
Ama gökkubbe yok ve deniz bunu bilmiyor
Bu yüzden kafkaesk aynasını kırıp biçiyor
Sevgiliye erişmek için dalgalardan dağlar diziyor
Serâzâd, bedencil ve gamsız bir yüzyıl
Nice yapay mutluluklar yarattı
Ama ummanlarca gerçek ıstırap ve acı
Talihsiz insanları kuşattı
Kibri ve cehaleti özgüven sayan yüzyıl
Gurûb vakti gün batıyor, çocuk yavaşça dalıyor
Uzaklardan akşam kuşlarının yorgun uykulu sesi geliyor
Hiçbir şeyi duymaz artık çocuk, hiçbir sesi
Sanki çağlar, adeta yüzyıllar geçmiş gibi
Uyanıyor bir an, karınca hala dalı aşamamış
Bir yıldız yağmuru mu bu, yürekler yanmış
Ne yüz kaldı sevilmiş,
Ne kinle oyulmuş,
Hepsi birer birer
Sis terazisinde kaybolmuş
Hatıraların eziyetinden sıyrılıp
Sevilen ve nefret edilen yüzlerin
fersûde bir geceydi
Kordon’da bir çaycı sandalyeyi ters çevirmişti
loş adımlar ve sönen mırıltılar seyrelmiş
içimdeydi hâlâ
yanağımda unuttuğun bir ‘iyi geceler’ kırıntısı
Ey teniyle zamanı, gülüşüyle hazanı örten kadın
Hangi ışıksız kalmış gezegenlerin ağıtlarında
Hangi boğucu hafakanların puslu bağırlarında
Belki antik bir kitabın yitik satırlarında saklısın
ferzâne sordu lisan-ı kâl ile;
neydi vefa ufkunun üss-ül esâsı?
ferd-i ferid konuştu lisan-ı hâl ile;
Bir başka dünyanın yüreğine doğru süzüldüler
Sesleri boğan bir durgunluktur çevrelerinde
Ayı sarmalayan sisli bir hâleye yürüdüler
Yıllar seni hırpaladı ama güzelliğine dokunamadı
Akşamın söken şafağında
Ve sokak lambalarının küskün ışığında
Şehir portakal rengine boyanıyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!