Gökhan Oflazoğlu Şiirleri - Şair Gökhan ...

Bilinç nedir ki, ulaşılmaz bir duvar,
çevreler etrafını, taş taş üstüne koysan,
neye yarar. Kör bakış yok sayar.
Dağlar arkasına saklanır, kendini
açmaz, baktığı mesafeler, kapı, duvar.

Senden anladığım anlamak istediğimdi
bütün yetersizliğimle, tabii maceramız
duvarda bitti. Hep eksik olan temeli atar, tarih
incelikli işler, tamam derken, zemin kayar,
düşersin yere. Yeni bir inşa böyle başlar,
çöken yerine, süreç sıkıştırır, hayat kendine

Bir duyarlık rüzgarının, kesik kesik, başladı gün,
oluşana can veren ve unutuldu damar damar
akıp geçen, su, iklim kurudu.

Gökte parlayan şans, umarsız ve ansızın ölenlerl
çağrıştırır, gün açar yavaşça, ılık bir güvenle, ayağını

Bilinç kapanırken açılan rüya, zamanı aşan kan,
yüreği kaplayan ziya. Benden arta olanın dünyasında,
hiçlik şöleninde varlık üreten inşa.

Sesler evreninde yaşam zinciri, uzaklık, yakınlık, hep
aynı dava.

Nasıl bir çiçeğin güzelliğinden sızabilirsin,
gittiğin yol senin midir, duyuları ezen etkisiyle
şahlanan, bir kayıp zincirde ölüp, dirilen,
herkesle bir ve hiçbir şey filizlenir yüzünde,
hep beraber yanarız ve küllerinden doğar
bu evren de, ortak meşalenin ışığında kör

Bir çığlığın suskuyu minnetle öptüğü ve aykırı taşlar,
tek tek, üst üste, borç ödeniyor, artık tam ortasındayız
tanımsızın, bir ipucu sürükleyecek batık gemileri, dip
taramasıyla, tortu içten içe çürüyor denizde, umman
sevdası ve yokluk perde perde, bu oyunun gizi bakar
bir ele, gene yadsımanın kahırlı aydınlığıyla göz göze,

Yakın sebeplerle ışıklar giyinmiş, billurlaşan zamanın
konukları, yücenin görkemiyle her dokuya sinmiş, ağır
gelecek de tahtlar kurar, bahtlar yıkarken, birden açılan
kapılardan geçen parıltılar sönerken, havaya karışan
ulaşılmamış dorukların saklı kıvrımları, kendini açık eder.
Zihinleri yakan bir karşı duruş, yüzlerde uzaklaşan, giderek solan bir umut, görünmez olur.

Her kafadan bir ses çıkar, dünyayı dünya yapar, üstelik hepsi kendinden emin. Bildiği kadarıyla bilgin. Böyle güzel eğlencenin keyfini sürenlerdenim. Hiçbir iddiam yokken, bildiren bilgideyim. Unutulanın özü, hatırlanandan engin.
Kesin yargıların, bilgiden eksilen yüzü, oturup izlemekle,
tükenmez bir güzü, dahanın içinde esnek, aşırıya borçlu,
eksilende yerleşik. İfade kendisini çağrıştırır, bildiğine doyamayan en üstünü. Belki de bilmemek, özgürlüğü.

Süreç de şekillenmiş bir nasibin varlığa
çökmesi, karakter aşınmasında saçılan
kıvılcımların bağışladığı sessiz ölüm,
köprüden geçen tanık söyler şarkısını,
her doğum taşır bu yükü, aslolan keyfi
katlamak. Sızan gerilimi türkü yapmak.

Kahkahalarını nereye saklayacağını şaşırırsın,
kesin hükümlü ucuz bilgiyle, ucu açık bu evrende.
Öğrenmeye ihtiyacı olmayan, kolay bulduğuna
dört elle sarılan, genel geçer kabullerle döneminde,
dolaşır elinde etiketle, kafası basmıyorsa kafana
basar bir de.