Gökhan Oflazoğlu Şiirleri - Şair Gökhan ...

Herşeyi verdim, dilinizde arayın,
bazılarına önerdim, bulup da
çıkarsaydın, anlasan da olur,
anlamasan da, hayat buyruğunu
gene sürdürür, doğallığınızdan
çıkan işin büyüsüdür. Bilmek,

Kendinin zülmünden sakınsan bile,
ilgisizliğin saldırısı başlar, duyulmayan
sözlerin izleğinde, bir kapalı sancı
yankılar, duyu ve sızı evreninde
tek tük açan çiçekleri toplar ve dünya
bu kadar, gülüş üstüne gülüş kara

Ve gene soğuyor havalar,
bir güz daha, solan yapraklar,
ömür kısa. Ordan oraya savruluş,
binbir acıyla geçen zaman ve
elinden alınan can. Sonu yıkımda
olsa daima kandırır hayat.

Güzelhisar da kader geveze değildir artık,
bulutlar arasından gülümser de, algı
yangınlarında can verir, yeni ve yeniden
pürüzsüz zemin, el verir, tükenir ve
tüketirken güzelhisar da dur denir.

Ah, o anlatamadıklarımda boğazıma takılan,
süresiz duyulmayan, kapıyı çarpar giderdi ve
yüzünde akşam, bitecek bu çılgın ses de
aralıktan bakınan, utanır, daha ne söyleyebilirdim
diye, sus, dönüşün aykırı bir kapanış, mutlaka
açılacak yoğun gözlerinde ve bahar gene.

Evler kapı, pencerelerini açıyor.
Şehir açıyor kendini. Ölüler giriyor
içeri, ayrılışı inkar edercesine.
Gerçek tanıkları bu sokakların.
Geçiyorlar herbiri başka yönde.
Fısıltıları adeta pencereden görünen

Konuşmayacaksak size gerek yokdu,
karşılıklı yaşardık güzelliğin çıldırtan
ayartmasın da, şarkımız yükselir,
kayıp izler belirirdi fısıltılar arasında.
Acı ve şen, bana lazım belki de,
gelirdin, ben size, gönenir ve yiterdim,

Hareket zincirlerinden boşanmış
zamanı oyar, sen ben şekilleniriz
arada, hayat da var.

Hareket zincir olmuş,
beni boğar.

Varız işte, açık ara, aramız açıldı ondan sonra,
birbirimizi yargılarken kesin, bastığımız yer,
çürük zemin, kimse kimseyi tam kavrayamaz,
ama herkes kendinden emin. Ne öyle bir bilgi var,
ne öyle bir kafa, biz birbirimize dair bir yanılsama,
kopuk kopuk, parça parça parçalanarak, her parçamız

Küçük dokunuşlar kendini onaramıyor, silik gölgelere
sinmiş hali, kaybın kaybına karışıyor, her ses artık göğün katmanlarında uzak bir tad, dönüşün yolu tıkandıkça, kendilik coşuyor, bakın orda o resim, her tabloda yok sesin, giderek duyulmuyor. Aferin.