DİLEKTE
Vardı yüreğimde kocaman sandık,
Anahtarı kayıp, onun kilidi ise kırık.
Kalbim tren garıydı benim sanki,
Bekledim geleni, uğurladım gideni.
Sesimin sustuğu yerde başlar kelâm,
Toz olur zaman, benden gelsin selam.
Görünmez bir kapı açılır sükûtta,
Adımı unuturum, kim olduğumu da.
Kaç kere denedin,” boşver” lerle kalmayı?
Kaç gece yuttun içindeki fırtınayı?
Kaç parçan eksilirken içinden,
Kendinden bile vazgeçtin bazen…
Kaç kere sildin kendini,
Bir kıvılcım düşer yitik geceme,
Her anın yankısı çalar içime.
Sana dair her fısıltı yıldırım gibi
Geceyi delercesine çarpar sanki.
Dalgalı denizde,
Kâğıttan kayıklar,
Savruldukça etrafa,
Kurtulmayı sayıklar.
Karşıdaki kıyıya
Anılarla dolu her güverte,
Bir gülüş kaldı eski seyirde.
Aşkımı sığdıramam denize,
Ne çabuk beni unuttun, kaptan?
Beyaz düşlerin kucağında doğan,
Kar zindanı içinde yalnız açan,
Küçük mucizelerin gizemli dili,
Özgürlüğün ilk sessiz nefesi.
Sürgün vermiş bir beden gibi,
Güneş tepede, ter gibi gün yanığı;
Ayaklarımda toprağın ağırlığı.
Gölgede yok, gelir mi akşama?
Birden gözüme ilişti, yan dalda.
Salyangoz yelinde gibi dünya,
Unutulmuş şeker kavanozunda.
Üzerime eğilmiş kapakta,
Şekerler akıyor damla damla.
Kavanozdaki ışık uzakta,
Her umut dondu, yollar kapandı,
Sonunda yankısı hep bana dayandı.
Her gün dedim ki: “Ben haklıydım yine.”
Ama zafer değil, acı düştü dilime.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!