Emre Soydan Şiirleri - Şair Emre Soydan

Soğuk
Çok soğuk
Kalbim soğuk benim
Hiç bir yaranın sıcaklığı ısıtmaz bu soğukluğu
Uzakları aradikca yakınlara kör olmuş vücudum
Denizde kaybolan bir damla gibi bu soğukluk

Şehir bahane
Yaşamak bahane
İnsan duyuyorsa ayak seslerini bir sokaktan geçerken
Sessizliği iliklerinde kabarıyordur
Basarken kaldırım taşlarına hissediyorsa korkuyu
İnsan yaşarken ölüyordur

Yavaş yavaş tükeniyorum sana
Yavaş yavaş unutuyorum
Yoruldum
Gidecek başka limanım kalmadı
Gemi battı
Kaptanı sarhoş oldu denizin leylasında

Ummuyordum böyle olacağını
Bilseydim büyür müydüm hiç
Banane ne hali varsa görsün insanlık
Ben mi kurtaracaktım sanki dünyayı
Bir gün batacaktı bu yeryüzü
Bir gün ebediyen solacaktı bitkiler

Hiç bir şeyi bosveremiyorum
Mesela evladı yeni ölmüş bir babayı
Bosveremiyorum
Kaçıp gitmekte olan gökyüzünü
Her defasında aynı saatte aynı yerde
Aynı zamanda ayrılmak koyuyor adama

Ben en çok da senin hayallerini sevdim
Mesele senin güzelliğin değildi gök yüzlüm
Senin de düşlerinde bir İstanbul vardı
Böyle uzundan uzadıya sultanahmet
Topkapı , Süleymaniye , boğaz köprüsü
Hele bir de iğne atsan yere düşmez

Vazgeçmek mi daha kötü kaybetmek mi
Mesela bir çocuk düşünün oyuncağını kaybetmiş
Yada oyun oynamaktan vazgeçmiş
Vazgeçmektir heralde daha vahimi
Mesela yolunu kaybetmiş bir garip
Ama daha yoldan vazgeçmemiş

İnsan
O ki
Yalnızlığı ararken daha çok kaybolur
Neyi isterse tam tersi vuku bulur
Son olur derin istekler
Hayaller sıra sıra beklerken sevda kuyruklarında

İstemiyorum böyle yaşamak
Işıkları sönsün arabaların
Kesilsin elektriği evlerin
Yıkılsın gökdelen taşlar
İnsandan büyük ne var

Yaprak döküyorum
Güzün verdiği yetkiye dayanarak
Bahardan vazgeçtim
Dallarımda bıçak yarası
Kollarımı budamışlar
Gölgesini kesmişler gövdemin