Karanlıkta kalsam
Bütün yıldızlar söndürse ışığını üstümden
Yine senin gülüşünle aydınlanır dünyam
Ben senin varlığına karşı koyamıyorum
Ben senin tesadüflerine karşı koyamıyorum
Affet yüzüne bakmamak için çevirdiğim yüzümü
Herşey normale dönmeye başladığı an
Bir fırtına kopar deryaların en derininden
Ucu bucağı bulunmaz bu kopan tufanın
Yerle yeksan olur bütün kainat
Düşünceler denizinde boğulmaya çalışır insan
Herşey normale dönmeye başladığı an
Herşey uzakken güzel
Denizler uzakken görkemli
Çiçekler açmayınca güzel kokar hasretiyle
İnsan ozleyince sevinir
Gökten yıldız düşse yerlere
Yanında olunca değersizdir
Gidişinle yer sardıldı
Gökyüzü kapandı bütün geçmişiyle
Son gidişin galiba sevgilim
Sanki bir daha göremeyecekmişim gibi geldi
Dünyamı kuruttun gidişinle
Farkında değilsin
Yoruldum
Bir parça huzur arıyorum
Gençliğimi sömüren şehrin dar sokaklarında
Yürüyorum yürüyorum ardıma bakmadan
Eskiyi arayan ıslak bakışlarımda
Bir tenha köşe arıyorum
Artık bu neyse bu içimdeki
İçime atamayacak kadar büyüdü
Beynimin içi senle dolu
Bizim şarkılarımızla
Benim şiirlerimle
Senin vaktini doldurduğun saatlerle
Bir bahar rüzgarında alışmaya çalışmak
Sabahında öter kuşları
Seher başlamadan
Gün doğmaya yakın
Ve hatta seni unutamamanın eşiğinde
Kalabalıkların sesinden ayrılıp
Elbet bir gün tekrardan karşılaşacağız
Bakışlarımız birbirimize değecek
Sen bir yabancıya bakacaksın belki
Tanımaya çalışacaksın
Belki tekrardan tanışacaz
Kim bilir
Seni bütün yokluğumla sevdim
Bütün imkanlarımın sınırlı olduğu halde
Seni delicesine sevmenin yetmeyeceğini bildiğim halde
Sevdim
Ve gerçek şu ki sevgilim
Aklım yoktu seni severken
Ulaşılmaz olmanı istiyorum
Öyle ulaşılmaz ol ki
Ne yaparsam yapayım
Nereye gidersem gideyim
Hani gün gelir
Seni hatırlarım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!