Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

Şu kısa ömür aslında insafı aramakla geçermiş
Zaten insanı farklı yapan da affettikleriymiş
Sabır için güç gerekir gerçekten seviyorsa insan
Tevazu yeterli olacaktır biraz halden anlıyorsan

Seninle sohbet bir mutlu gün idi bitti
Gözlerindeki hüzne dalmıştım
O güzel gülüşlerin bir anda söndü gitti
Hasret boş bir ütopya mıdır ?

Ulaşamadığını düşündüğün kişiler
Yerlerde sürünüyorlarmış meğer
Suretin kıymeti olmazmış muhteva olmadan
Her şeyin özünde derin bir iz kalırmış manadan

Ben bir gülü bilirim birde papatya
Birde ihtişamıyla tepede duran Orkide
Zerafetin ve ihtirasın gözde çiçeği
Cılız ve uzun gövdeye
Cimrice serpiştirilmiş
Dolgun bir o kadar da koyu

Bahçe kapısının önünden
Akşamları geçerken
Aynı penceredeki yerinden
Sen yine gül bana,
Karlar lapa lapa yağsın
Her yanı karlar kaplasın

Bir ömre sığdırdığım hayallerimi
Bir zalim gecede tükettim
Şimdi o ömürlük hayallerimin
Bir umutlu sabahı bile olmayacak
Peki benim duygu dünyam ne olacak?
Dahası hayallerim olmadan ben nasıl yaşayacağım?

Dönde bir geriye bak istersen
Bir sevda uğruna bir ömür geçti
Kavuşmak mahşere kaldı
Kader herkese güzel günler dağıtırken
Banada çile çekmeyi bahşetti
Arafta kalmış gibiyim

Hayat denen o sarp kayalıklara
Daha henüz kondurulmamış
Bir kaç deniz fenerim daha var
Söndürülmemiş yaşam arzularım
Zirvesine ulaşamadığım dağlarım var
Gönlümde kabaran bir çok pişmanlıklar

Gün güzel başlar tez biter
Akşam olunca ışığının hükmü kalmaz
Akşamların o alaca karanlığı
Manzaradaki bütün kusurları

Bir dahası olur mu bilmem bu hayatın?
Bir daha gelebilseydim eğer bu hayata
Çok daha deneyimli olacağım kesin
Yine bu derde düşer miydim ne dersin?