Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

Neden bir türlü unutamıyorum
Atamıyorum seni rüyalarımdan
Neden her şey kayıyor umutlarımızdan
Beklentilerimiz tükendi bu dünyadan
Yaktılar bizi aşk ateşinde acımadan

Ne hoştur sevenin bir gül ile birlikte açması
Kat be kat yükselen göklerde
Kuşlar gibi özgürce uçması
Seven yürekte hüzün beklemez
Bulutlara ulaşıp yağmurlarla birlikte ağlaması
Kızgın çölde susuzluktan dudağı çatlayan

Sevenleri kader ayırmaz
Genellikle kör inatları ayırır
Bazende gidecekleri yol
Giderken ayrılacakları kol
Sebeptir derlerse de inanma
Artık ne önemi var ki?

Akşam yürüdük seninle
Şu kadim şehrin boş sokaklarında
Bak bu şehre neler olmuş
Güzel olan her şey sanki kaybolmuş
Evler boşalmış ocaklar sönmüş
Başı dik çatıların omzu düşmüş

Gözlerinden süzülen o izler
Nergizden kurumuş damlalar
Onlar hayatın bir başka yanıdırlar
Sil artık o güzel buğulu gözlerini
Gözyaşına bir daha gerek kalmasın
Hasreti boynu bükük yare en güzel

Bastırılmış duyguların nihai sorunu ahtır
Kadersizlerin yaşadığı hüzünün özü ayrılıktır
Bülbül gibi ahuzar eden sevene yazıktır
Her yaşayan aşığı sağ sanma

Zemheri ayazı vurdu ruhuma,
Üşüdüm;
Sığınmak için verilen barınağa
Sensiz haram dedim girmedim
Sevilmekten nedense korktum
Sevmeye de hep candan inandım

Bütün çiçekleri koparsalar ne yazar?
Memlekete yine bahar gümbür gümbür gelir
Gökyüzü güneşini esirgemez çiçeklerden
Göklerin hakimine nasibini yerde ayıran düzen
İlgisine mazhar olmaz mı? Suda yüzen yerde sürünen
Dağların yanında ovalar ovaların koynunda

Ne zaman yeni sevdalara
Yelken açmak istesem
Kesiyorlar aniden rüzgarlarımı
Biraz muhabbet arasam
Yanlızlık bırakmıyor yakamı
Yalnızlığa arkadaş mı olsam?

Ah bir bilseydim vefasızlığını
Hiç boşa harcar mıydım?
Ömrümün o güzide yalnızlığını
Ne olurdu yani sende beni
Şu dünyada boynu bükük
Bir garip yaprak saysaydın