Birisi bana anlatsın
sevdada şu hüznün güzel yüzünü
Değilse
Çıldırtacak bu ayrılık,
tutamayacak aklım bende kalma sözünü..
Diyorlar ki iç dökümü bir insanın özüdür.
Konuşunca rahatlarmış insan.
Oysa;
sabrımın koyu gölgeli gökyüzü,
içimde kopan kıyametin son sözüdür.
Bundandır,
Yalnız insanlar değil ki birbirini terk eden.
Bazen dizeler de çekip gider,
bir yanları hep eksik kalır şiirlerin.
Sen ne zaman,
yolumun üzeri uğrayayım şu şiire desen.
İki büklüm bir suskunluk açar kapıyı sana..
Bir yağmur ki
kasımla başlayan
Durmaksızın
Gözlerimde kara deniz iklimi
Yüreğimde
Yıllarca hüküm sürecek bir karasallık
Tanıyamayacaktım seni neredeyse.
O kadar çok oldu mu sen gideli?
Ne de çabuk büyümüşsün.
Boyun posun, ellerin, gözlerin, yüzün.
Kocaman olmuşsun sen be hüzün.
Şöyle bir dur da doyasıya seyredeyim,
Neyin var dedim
Hiçbir şey dedi sessizce
Ne çok hiçbir şey sığdırmış bu daracık dağınıklığa
Kilidi biraz zorlasam
Dökülmeye başlayacak yağmur gibi hiçbir şeyler
Oldum olası sevemedim
Ne çok eski, kırık dökük söz biriktirmişim içimde.
Yorgunluktan,
heveste kalmadı artık onlarla oynamaya.
Kayboldum alacakaranlık bir kırgınlığın içinde..
Beşinci mevsim diyerek,
gittiğin yerden bir türlü dönemedin hala,
bulabildin mi yüreğim nerdesin?
Unutma,
artık ömrümün kırlangıç mevsimindesin..
Yıllarım ve şiirlerim.
Uzatmalı sevgili gibiydiler,
bazen dargın, bazen barışık.
İkisi de birbirine tutkun, ikisi de sırılsıklam aşık.
Kıskandılar elbet.
Şimdi aralarında sen,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!