Cem Kamalı Şiirleri - Şair Cem Kamalı

Hangi yüzün gerçek?
Bir yandan kahkahalara boğuluyorsun,
Bir yandan da..
Yüzüm diyorum,
Yüzünde görüyorum,
Yüzünü diyorum,

Kollarımda bir boşluk var, ellerime sinmiş bir koku.
Yastık yapıyorum ellerimi, kim bilir bunu?
Derince bir nefes alıyorum,
Yanaklarıma yaşlar iniyor,
Dudaklarıma bir gülümseme.
Uzaktayken sen böylesine,

Zamanı kirletiyor düşüncelerim, hayatın eksik yanına denk gelmekten yorulmuşum artık..
Öyle iyi hissediyorum ki damarlarımı, haddini aşıyor kanım; bu yara fazla derin..
Yara bandı yapıştırıyorum kapı kollarına, dolap kulplarına, havluya bile, musluklara bile.. Yani bu evde ellerinin değdiği her yere.. Yani her yer yaralı..
Yani biz, yokken buralarda, suyun bile kanlısı akıyor musluklardan, içimin nehirleri Nil'i aştı, bilirsin, ağlayamam ben, içime dökerim yaşları..
Hiçbir kimse yaklaşmak istemiyor artık, hastalıklı gibiyim.. Acı bulaşmaz derler ama, korkuyor yine de insanlar.. Yaklaşmıyorlar..
Umut gözlerine sürme çekmiş, saçları alımlı, aşık ediyor kendine ama, sonrası hep yaralı..

İyiyim ben, sen merak etme.
Azıyla yetiniyorum hayâllerin.
Mutluluğun küçük parçaları kaçıyor işte bazen gözlerime;
İnsan mutluluktan da ağlayabiliyormuş..
Ve bazen düşünüyorum da, en azından neler yaptığımı soranlara diyecek bir 'hiçim' var.
Yani anlayacağın, sıfırı tüketmedim hâlâ.

Şehirler, asfalt kokan caddeler,
Lambalar, gözümüze inen bin perde,
Gittikçe arsızlaşan bir merhametsizlik çöküyordu içimize,
Hayvanlardan daha vahşi,
Daha saldırgan oluyorduk hepimiz de.

Ben kalbine dokunuyorum yağmurun,
Hüzünlü hissiyatım çok evvelden benim.
Gökleri henüz başında tanıdım bu yolun,
Ne zaman gönlüm esse,
Bir acıya daha kurban giderim.
Canım ellerimde atıyor sessiz sedasız,

Belki de hikayesi çok uzundur, belki de çok kısa. 1 günlük bir hikaye olmadığı kesin..
Gittikçe tekelleşen yalnızlığımız, iyice arsızlaştı bu gün. Ve bu gün bir gerginlik hakim, yalnızlığın etkisi midir bilmem, bir gerginlik hakim.
Bir türlü dikiş tutturamadık, istediklerimiz bile yalnız.
Bugün bir fal baktırdık, "Fallarımız bile görünmüyor"..
Zamandan biraz borç aldık mutlu anlarımız için, aldığımızı sandık ama yanılmışız.
En içten gülüşlerimiz belki de bundan 10 yıl önceki fotoğraflarımızda kaldı..

Giderek arsızlaşan gece, sessizliği ile uyutmuyor beni.
Çığlık çığlığa bir o yana bir bu yana koşuyor huzursuzluğun çocukları; benden olma, geceden doğma..

İçimden geldi sevdim,
Sevdim, mutluluğumu ellerine teslim ettim.
Bambaşka bir dünya içindeyken,
Coğrafyalarına düştüm senin.

Ayrı kaldı bir yanım senden,

İçindeyim hayâllerinin,
Tam merkezinde duruyorum.
Geçemiyor düşlerin benden,
O yaz akşamüstülerin serin rüzgârı,
Benden esiyor yüzüne.