Cem Kamalı Şiirleri - Şair Cem Kamalı

Sen kovarken beni gönlünden,
Gözün arkada kaldıysa eğer,
Başıma neler geleceğini merak etme,
Yokluğa emanetim.
Gözüm arkada kalmıyor benim,
Sen giderken ben seni,

Yine eskilerden bir gündü,
Dolaşırken ay ışığında mehtabın kıyısında,
Önüme döküldü saçların kum olup.
Durdum, aldım yerden, yüzüme sürdüm..
Hatırlayamıyorum ama,
Saçların avuçlarımda,

Ey Cân!
Cânım yedi kat,
Yedi kubbe,
Yer ve gök içinde,
Su ve ateş iç içe,
Sönmeden yanan,

Yıkılmış onlarca bina yanıyor için için,
Onların hırsı geçmedi bu kara topraktan.
Tarihi vahı ile yazılmış bu şehrin,
Binbir acı içinde kalmış Filistin.
Eşkıyalar inmiş kanatlılardan aşağıya,
Gök gürültüsü zannediyor; toprak altında çocuklar.

İnsan, ilkbaharı kışa döndüğünde, bir tek sevdikleri olsun ister gözünün önünde.
Yalnızlığa ne kadar aşina olursa olsun, bir el uzansın ister karanlığın içinden.
Çekip koparsın diye karanlıktan.
Düşüncelere dalar, anıları tazeler farkında olmadan.
Ve farkında olmaksızın içi titrer.
Çünkü kaybetmiştir sevdiklerini.

Hayatımın bir kısmı çöpe gitti, geri kalanına kediler ve köpekler saldırıyor!

- Cem Kamalı

Gökyüzü karanlık bir çarşaf,
Gözümüze çekmişiz.
Aşkın karşısında duruyoruz,
Elimiz kolumuz bağlı.
Başa gelen çekilir,
Gelen gitmez ise ömür buna verilir.

Gel benimle o en aydınlık sonsuza,
Ellerimi tut yeter, yolu gösteririm sana.
Ayakların yorulursa eğer, dert etme,
Varlığın yük değil omuzlarıma..

Başlar ve biter hikâyeler,
Birileri gelir ve giderler,
İnsanlar hayatına girerler,
İki satır yazıyı da,
Yüzlerce sayfayı da,
Yerle bir ederler,

Güneşin varlığı ile yokluğu bir, sen gittin gideli.
En acı hikayemizi buzdan kalemle yazıyorum camın buğusuna.
Sonuna varamadan tükeniyoruz.
Biraz inciniyoruz, biraz kırılıyoruz.
Özlemler kırıyor nefretimi, oysa ben, yokluğunda yaşayacak bir hikaye bile bulamıyorum kendime.
Boşluktayım..