Cem Kamalı Şiirleri - Şair Cem Kamalı

İncindim bugün bir sesten,
Bir haber geldi bir yerden,
Yüreğimi burktu, ezdi, eritti,
Gönlümün sakin akan sularını delirtti.

Bir acı çöktü tam da şurama,

Sonu meçhul bir yol duruyor önümde,
İstikametim sensizlik.
Bir Ay düştü gözlerinden geceye,
Yüzümün sen yanı bahar bahçe,
Ben ve gece,
Ölüm kadar sessizdik,

Savunmasız, yorgun,
Bir o kadar da umutla dolu yüreğim.
Her sabah güneşin saçlarıma,
Hatta tam kalbimin üstüne doğacağı umudu,
Gelip dikiliyor karşıma.
Beni alt ediyor,

Kalbimin ortasında volta atıyorum,
Elimde tesbih,
Sabır çekiyorum yokluğuna.
Bugün de sabah oldu,
Sen hâlâ yoksun.
Hem hiç yorulmadım beklemekten,

Gözlerimden terliyorum yokluğunu,
Kanı kesiliyor dudaklarımın,
Kalbim duymaz oluyor kimseyi..

Ben ona bir sustum,
İğne gibi batmış ki o suskunluğum,
Günlerce benden nasıl nefret ettiğinden söz etmiş.
Sonrasında ise arkası kesilmeyen yakarışlar nüksetmiş..
(CMK)

Dedi ve sustu kadın.

Şair düşünmeye başladı. Çıkmaz sokaklarla dolu bir şehrin içinde gibiydi. Ve ne yana dönse, tinerciler, hırsızlar, katiller doldurmuştu sokakları.

Şair düşünmeye devam ediyordu. Bir an da amansız bir derde tabi olmuş, gönlünde ince bir sızı hissetmişti. Aklından binlerce kelime geçiyordu, ama hiçbirinin iki yakasını bir araya getirecek kadar güçlü değildi şu an.

Gönül paramparça, gönül hicran,
İntihar etmeden önceki son dakikam.
Dayan gönlüm, kapına uğrayacaklar,
Daha üzerinden geçecek adımları var.
Kıyılarında gezecekler biraz,
Kan akıtacak bir sevda arayacaklar.

Aldım biletimi,
Yalnız başıma,
Sana geliyorum.
Ne bir arkadaş,
Ne de bir polis.
Ne bir eşya,

Birgün ziyaretime geleceğini biliyordum,
Çünkü ne zaman bir aşk bulsan kendine, yapamıyorsun.
Çünkü sana hayran değil hiçbiri,
Ve hiçbiri ısıtmıyor ellerini.
Hangisinde denediysen aşkı, tadına varamadın,
Çünkü en büyük aşkı da, en büyük hayranlığı da, bende yaşadın.