Güneş, senin için ayrı, benim için ayrı doğuyor artık.
Öylesine soğuk ki, senin ekseninden çıktığımdan beridir hiç ısıtmıyor toprağımı.
Ağaçları yeşertmiyor, çiçekler döktü tüm yapraklarını.
Geceye uzanıyor ellerim.
Hiç merak ettin mi, geceyle bu kadar derdim neydi benim?
Gece; yokluğun kadar sessiz.
[...]
Şimdi sen sanma ki ben bir başkasını sevmeyeceğim, sanma.
Şimdi çıkıp sahile, denize aşık olurum, giderim karadenize, yeşile aşık olurum,
Giderim anadoluya, toprağa aşık olurum, kuşa aşık olurum.
Sonra bir esmer kız daha çıkar karşıma, ona aşık olurum.
Sen sanma ki, seni bekleyecek bir ömür bu yürek.
İnsanlar biçim biçim.
Kim neye değer bilemiyor insan.
Hayata bir kez geldiğimizi bile bile, bir başkası için acı çekmek aslında ne de saçma.
Her gelişinde aklına, bu kıpırdama, bu heyecan ve korku neden?
İnsan nereye kadar dayanır, nasıl kurtarır kendini bu bilinmezliklerden?
Birileri hayatı boşverebiliyorken,
Derinlerde bir yerlerde göz bebeklerin,
Sanki dünyayı izliyorum içlerinde.
Okyanusları kucaklayıp da gelmiş gibisin..
(CMK)
Gözlerini kapat, ellerimi kalbine koyacağım,
Bir okyanus fırtınası esecek saçlarında,
Yaralarına merhem olacağım.
Dudaklarından dökülmek istiyorum,
Aşkın yanında adımı zikret,
Seni öyle çok seviyorum ki,
Çöllerde seyyah oldum, göllerde balık,
Kartal oldum bir zaman, gökyüzünü fethettim.
Gök, yüzünü fethetti,
Gör gözümü, yüzünü nasıl seyrettim.
Burada ben varım ama sen yoksun,
Bir inci gibi dizerdim aşkı ölüme,
İncinirdim biraz, biraz buruk.
Bakmayın,
Acıdan değil bu söylediklerim,
Bir kibrit parlaması kadar küçük,
Bir ormanı yakacak kadar etkiliydi benim güneşim.
Bir kuşun kanadında gizli özgürlük,
Gittikçe deliye dönüyor kemikten parmaklıklarım.
Bi' dolu insan yığıntısı var üzerimde,
Laçkalaşmış düşüncelerden sıyrılıp ışığı görmek istiyorum.
Vicdanımı kamçılıyor şahit olduklarım,
Gece,
Gece,
Ay tutulmuşken heceye,
Heceler daha gece.
Binbir belâdan geçmiş,
Bir kentin o kalabalık yalnızlığında kendini kaybetmiş,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!