Cem Kamalı Şiirleri - Şair Cem Kamalı

Bir hicaz makamında efkarımla efkarlanırken buldum birden kendimi,
Başımı kaldırdım, ortalıkta hiç kimseler yoktu,
Etrafı seyrettim öylece,
Kendimce uydurduğum bir melodinin ıslığı takılmıştı dilime.
Karanlığa doğru gidiyordu bakışlarım,
Yalnızdım.

Ateşten iki dağ arasında bir yalnızlık,
Gecenin koyuluğu gittikçe arsızlaşıyor.
Kesin hüküm veriyorlar yüreğime,
Yüreğim, kor ateşler içinde bir volkan.
Gıyabı gizlidir varlığımın,
Geriye dönüp bakmak, içimi ürpertiyor.

Bakır bir testide kaynıyorum,
Tuzsuz bir su içindeyim.
Alevleri yükseltiyor rüzgâr,
Kemiklerimi kırıp odun yapmışım.

Acı mı bu çektiğim,

Bir sis perdesinin ardında gizli gerçeğim,
Soluk benizli, pos bıyıklı bir adam.
İçimde bir şeyler eksik biraz,
Eski defterleri açıyorum yine,
Az önceden daha acı,
Dünden daha yaz.

Büyük geliyor dünya bana,
Bu dünya içinde ben,
Kemikten bir ağaç gibiyim.
Bedenime et giydirilmiş, taze,
Kanla sulanmışım, kederliyim.
İşim derdimi yazmak benim,

Çok şeye mi değersin, yoksa hiçbir şeye değmez misin, bilmiyorum.
Doğrusunu hep sen bilirdin,
Bense artık hiçbir şeyi bilmek istemiyorum.
Yine de hayatı yaşayan sendin.
Bitsin artık, ister kalırsın, ister gidersin!

Ayrıldığımızı kimseye söyleme, bana bile,
En son hatırladığım gibi kalalım.
Görüşmeyelim, aramayalım birbirimizi ama,
Hiç ayrılmamış gibi yapalım.
Ara sıra aklına geleyim yeter,
Unutmadığını bilmek, inan her şeye bedel.

Düştük,
Yakalayacağımızı zannettik yıldızlardan.
Birbirine kenetlenmiş birkaç insan,
Abluka altında birkaç yürek.
Öyle geçti zaman,
Harbin içine düştük yıllar önce.

Sevdayı eğlenceye değişen olmadık ki biz,
Gerektiğinde ideallerimizden vazgeçtik,
An geldi, mertliğimizi kaybettik.
Sevdayı oyun sanmadık ki hiç birimiz,
Hiç birimiz, sevdiğimize bir defa olsun rest çekemedik,
Kırılmasın istedik, üzülmesin istedik.

Bir inci gibi dizerdim aşkı ölüme,
İncinirdim biraz, biraz buruk.
Bakmayın,
Acıdan değil bu söylediklerim,
Bir kibrit parlaması kadar küçük,
Bir ormanı yakacak kadar etkiliydi benim güneşim.