Cem Kamalı Şiirleri - Şair Cem Kamalı

Düştük,
Yakalayacağımızı zannettik yıldızlardan.
Birbirine kenetlenmiş birkaç insan,
Abluka altında birkaç yürek.
Öyle geçti zaman,
Harbin içine düştük yıllar önce.

Siyah ile beyazın kesiştiği yerdeyiz biz seninle.
Bir adım geri çekilsek;
Birimizi aydınlık tutacak, birimizi karanlık boğacak.
Öyle bir yerdeyiz ki seninle;
İnceldiği yerden kopacak sanki tüm çığlıklar.
Dünyayı kana bulayacak gibi aldığımız her nefes.

Sevdayı eğlenceye değişen olmadık ki biz,
Gerektiğinde ideallerimizden vazgeçtik,
An geldi, mertliğimizi kaybettik.
Sevdayı oyun sanmadık ki hiç birimiz,
Hiç birimiz, sevdiğimize bir defa olsun rest çekemedik,
Kırılmasın istedik, üzülmesin istedik.

Bir inci gibi dizerdim aşkı ölüme,
İncinirdim biraz, biraz buruk.
Bakmayın,
Acıdan değil bu söylediklerim,
Bir kibrit parlaması kadar küçük,
Bir ormanı yakacak kadar etkiliydi benim güneşim.

Bir dünya harbinin derdine düşmüşüz,
Bize can vereni, unutmuşuz biz..

Bir kuşun kanadında gizli özgürlük,
Gittikçe deliye dönüyor kemikten parmaklıklarım.
Bi' dolu insan yığıntısı var üzerimde,
Laçkalaşmış düşüncelerden sıyrılıp ışığı görmek istiyorum.

Vicdanımı kamçılıyor şahit olduklarım,

Sen çocuksun daha, kötülük yok dünyanda.
Yaşamak öyle kolay da, hayat çok acımasız çocuk.
Kimi bilir acıyı, yüzer içinde,
Kimi hiç tatmaz, zanneder ki güller içinde.
Gün gelir devran döner diye,
Bekliyorum seni, bekliyorum çocuk..

Gece,
Gece,
Ay tutulmuşken heceye,
Heceler daha gece.
Binbir belâdan geçmiş,
Bir kentin o kalabalık yalnızlığında kendini kaybetmiş,

Hiç bilmeyeceksin neden, nasıl yandığımı.
Sonuçlarla hiç ilgilenmedin sen,
Hep sebeplerde kaldı aklın,
Bir rüzgâr buldun kendine,
Estin gürledin her seferinde.

Sensizlikten beri, içimde bir sessizlik ötesi.
Gözlerinde, gururun altında ezildiğim günlerdeki gibi,
Sessizim şimdi.
Boş sokakları dolduran binlerce insan arasında,
Tam da o insanlara karıştığım sırada, yine yalnız kaldım,
Ruhum tenhalarda.