Şu bebek beşiği
Umudu anlatır sana.
Şu kapı eşiği ise,
Yalnızlığı...
Ben ise susarım.
Kalbimin deşikleri de,
Bir sabah,
Sıcak bir çorba dökeceğim kaseye,
Yüzerken içinde kaşığım,
İşte oracıkta düşeceğim yere,
Sönecek benim de ışığım.
Belki de bu hayat bir kabus.
Yarın sabah geç de bir saatte uyanacağız.
Bir şeylere geç kalmış ama,
Her şeye baştan başlayacakmış gibi.
Güzel bir şarkıyla kahvaltı edecek,
Sonra giyip kalınları,
Kabuslar kalksın gecelerimden
Bulun bana kaybolan ümidim nerde
Karanlık el çeksin hecelerimden
Doğsun güneşim açılsın perde
Sarısı çoktur güzün.
Yerlerdeki yığını
Özlüyorum öylece
Sadece ben özlüyorum
Eser yok yapraklardan...
Yürekte bir hüzün
Gözlerin nemlenmişti,anlayamadım hiç.
Ellerin titriyordu,ağlayamıyordun.
Hüzünlü bir veda akşamı değildi bu,
Daha yeni tanışıyorduk,solgundun.
Bir şey desem ama nasıl desem,der gibiydin
Zamandır kaybedilen hep,
Vefasız bir sevgiliden öteye…
Parçaladı bu aşk kim bilecek,
Bir gece vakti dar ağacını,
Kirli bir beyaz tavan
Bir sabah, bir adamın
Uyanan sarhoş ruhuna,
Sönük bir günaydın der.
Doğrulur yatağında
Neşesiyle, hüznüyle
Ben, eylülü her şeyiyle sevdim.
Hem zaten,
Sararıp solacak,
Yapraklarım yok ki benim.
Hangi kışa hazırlıyor,
Bu ne sevinç,nedir bu göğü delen kahkaha
Bitmek bilmiyor hiç,işte bir gülücük daha
Uzaklardan biri mi geldi,öyle temelli
Özlemişler,özlenmiş o gelen besbelli
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!