Can Çalışkan Şiirleri - Şair Can Çalışkan

Söyleyin ona ben çoktan gittim,
Sığlığında fazlasıyla boğuldum, yeter.
Bahtıma doğamayan sıkıyönetim,
Ümitlerin şakağına sıktığım yeter.

Ölürcesine sevmek çözüm değilmiş.

Kimi güzellik, kimi zenginlik, kimi zeka, kimi tebaasına göre farklı olduğunu iddia eder.
Bana göre insanlar arasında tek fark vardır.
VİCDAN...
Vicdanlıysa insan, vicdansızsan sıradan...

El ele yürüdüğümüz kaldırımlar ayaklarına dolanmaz mı hiç.?
Hesap sormazlar mı “neden yalnızsın” diye.?
Hatıralarım tokat gibi yüzüne çarpmaz mı.?
Özlemez misin bir nebze.?
Merak etmez misin hiç, neredeyim, gözyaşlarım nelere dökülmekte.?
Eydiğin başımı kaç yapmacık tebessümle doğrulturum sence.?

Sizi bilmem ama ben sözünün eri insanları seviyorum.Böyle ağzı çok fazla süslü kelime yapmayan ama ağzından çıkan her kelimeyi bizzat uygulayan,söylemleriyle hareketleri bir olan insanları.
Gözünü budaktan sakınmayan,en ufak zorlukta mızmızlanmayan, kaçmayan, sevdiklerini satmayan, yarı yolda bırakmayanları.
Deniz feneri gibi herkese yanmayanları.
Tuttuğu ele, girdiği yüreğe sadık kalanları. Her yeri ayrı oynamayanları.
Güven verip, verdiğin güvene kör olmayanları.
Şüphe yerine “o yaptıysa vardır bir bildiği” bilincinde olanları.

birazdan
sisli geceden sıyrılır
çorak hayaline sızarım
ruhun duymaz
en çok buna sızlarım

Temmuz sıcaklığı çalıyorum gözlerinden,
Şubat ayazına bulanmış bakışlarına inatla.
Tedirgin zamanlarla içli dışlı oluyorum.
Bir mermi sürüyorum yalnızlığın şarjörüne,
Şiir olup sayfalara saçılıyorum.
Yüreğimdeki ayaklanma hiç bir dizeyle bastırılmıyor.

Ne imtihanlar misafir ettik soframızda.
Yalnız kendimizin değil herkesin acısını acı bildik.
Ne varlığa sevindik, ne yokluğa yerindik.
“Dünya imtihan dünyası” deyip herşeye göğüs gerdik.
İşte tam da bu sebepten ruhumuza sadeliği giydirdik.
İşte tam da bu sebepten simit-çay’ın verdiği o muhteşem tadı,

Bazen......
Yazmak istersin öylece..
İster anlamlı olsun
İster anlamsız hiç farketmez..
Benim adım mürekkep döken değilmi zaten..
Çirkinde seni gören

Gemi batıyor diye terkeden farelere sesleniyorum:
“Gemi şilep doğurdu anacım.

Aklımın sokakları iyi niyetle hoşgörüye çıkar benim.
Başka yol bilmem.
Saksılarımda rengarenk çiçekler olur.
Pencerelerimde pembe panjur.
Kapımın önü hep tertemiz,
Evim hep derli topludur.