Can Çalışkan Şiirleri - Şair Can Çalışkan

KOŞTUM...
Neden mi...? Beklentiyle...
Nasıl mı...? Özveriyle...
Olsun...! Eskiyen düşlerimdi,dizlerimdi,yüreğimdi...
Sevgim eskimeyen tek servetimdi...

Gençliğim avuç içlerimdeki güller gibi soldu,zamansız.
Çocukluğumu hiç sorma,
Benim bile bilmediğim o eski zamanlardan kalma hüzünlerle sarardı,
Eski siyah beyaz resimler gibi çabucak,apansız.
Ne zaman büyüdüm,ne zaman yaşlandım..?
Benim mi bu titrek eller,bu buğulu gözler,ak düşmüş bu saçlar..?

Ellerin ne zaman bir başkasına dokunsa acısı en çok yüreğime dokundu
Gözlerin ne zaman bir başkasına vurulsa sızısı en çok can evimi vurdu
Şimdi hangi yöne dönsem yokluğundan arta kalan gülüşlere çarpıyorum, İki kaşının arasından vurulmuş ümitlerimle
Feri sönmüş gözlerinin arasından süzülen
Ve her bir satır aralarında binlerce çığlığı barındıran
Sahipsizliğin kol gezdiği bir hikayede lalettayin biriyim sayende..

Gözlerinden anladım, gidicisin.
Yalanlayan ifadelerle bakıp da yorma kendini.
Ben yeterince üzüldüm, bırak üzülmesin dizlerin.
Yorulmasın kaldırımlar ve
Daha yolun başında takati kesilmesin gülüşlerin.
Artık şafaklarımda ki sükunet hayal.

Hüznün dibine vuran,sesimin yetmediği, söylemeye çalıştıkça tıkandığım,
o atarlı, eyvallahı olmayan bütün şarkılar yalnızca benim...
Kendine pay çıkarma...!

Bıraktığın yalnızlığı, açtığın yaralarımı örtbas etmeye çalıştığım,
kıyasıya çarpıştığım ama bir çoğundan galip gelemediğim

İnsan zamanla herşeyi rutine bağlıyor.
Yemek yemeyi,işi gücü,ıykusuzluğu,
Sahte tebessümleri,
"Nasılsın" sorusuna söylediği "iyiyim"leri

Bir tek yüreğe düşen yarin özlemiyle gözden düşen yaşları hariç...

Aklıma her düştüğünde ağzımın kenarından dışarı çıkmaya can atan şiirlerim var..
Saç diplerimden tut tırnak aralarıma kadar doluyor cehennemin
Ne yaparsam yapayım törpülenmiyor yaşattıkların
Ve hiçbir yara bandı kapatmıyor ellerimden koparken bıraktığın griyi
Üstelik bir yüzük parmağım da yok artık
Öptüğün yerden kangren oldu

Kim bilir, belki bir gün gelirsin.
En umulmadık zamanda kalbime girdiğin gibi paldır küldür girersin şu kapıdan içeri.
Pencere kenarlarında,cam buğularına karışan hayallerimi boşa çıkarmazsın.
Yollara düşen gözlerimi,kaldırımlara serilen ümitlerimi beraber ayağa kaldırırız kim bilir.
Odama sinen sensizliği beraber kovar,kirpiklerimi kıran hırçın yaşları mutluluktan akıtırız belki.
Sen "hiç değişmemişsin" dersin,bana yaşattığın sensizliğin acısını hafifletmek için

Kim bilir şimdi ne yaparsın
Film mi izlersin
Çay mı demleyip içersin
Yoksa ben gibi eşten dosttan
Hüznün ikamet ettiği gözlerine kaçan
Özlem buğularını mı gizlersin

Bak;
Tüm ALFABE AĞLIYOR yüreğimde..
Sense, bütün HARF' leri;
tek tek KALBİMDEN söküyorsun..

Oysa;